Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 26

Sira Kristján Róbertsson ásamt fermingarbarni
i Lúthersku kirkjunni í Glenboro.
bóndinn var starfandi sóknarnefndar-
maður í Baldur. Þegar ég kom þang-
að, sótu hjónin frammi í eldhúsi og
voru að drekka molakaffi, en ferming-
arbarnið og brœður hans, yngri, flat-
möguðu ó stofugólfinu og lásu I bók-
um og áttu ávexti. Þar var ekkert um
að vera. Þau sögðu mér, að œílunin
vœri að fara í smá ferð þá um dag-
inn á einhvern fallegan stað þar <
nágrenninu. Þau œtluðu sér sem sagt
að vera saman úti í náttúrunni. Og
það var öll tilbreytnin á fermingar-
degi á því heimili.
— Þar tlðkast engar fermingat
veizlur eins og hér? spyr síra Arn-
grímur.
— Nei, og ekki heldur fermingar-
gjafir neitt í líkingu við þœr, sem hér
tíðkast. Stöku sinnum var e. t. v. gefin
einhver smágjöf.
Annað var það líka, sem ég kunni
vel, að oft var það, að fermingai'-
börnin buðu sig fram til starfa í sunnu-
dagaskólanum, strax eftir ferminguna,
einkum til þess að kenna yngstu börn-
unum. Þannig urðu þau strax virk.
Fermingaraldur var ekki heldur eins
bundinn þar og hér. Til dœmis var
það mjög algengt, að fermingartim-
inn vœri fyrst og fremst miðaður við,
að unglingurinn hefði lokið ákveðnu
námsefni. Svo var alltaf eitthvað um,
að fullorðið fólk léti fermast, fólk, sem
hafði verið skírt, en einhverra hluta
vegna ekki látið ferma sig. E. t. v-
hafði áhuginn ekki verið neinn áður,
en seinna hafði það svo skipt um
skoðun. Þá hikaði það ekki við
biðja um fermingu. Mér er það mjo9
minnisstœtt, að ég fermdi einu sinm
saman móður og son. Þ. e. a. s. son-
312