Kirkjuritið - 01.09.1976, Síða 22

SÍRA BJÖRN JÓNSSON, AKRANESI:
„Ekki af braufii einu saman"
Þættir úr sögu vestur-íslenzkrar kristni
í minningarriti, sem gefið var út árið
1910 í tilefni 25 ára afmælis Hins
evangelisk lútherska kirkjufélags ís-
lendinga í Vesturheimi, kemst Dr.
Björn B. Jónsson, einn af þáverandi
prestum og forystumönnum kirkjufél-
lagsins, m. a. svo að orði:
„Fátækir komum vér og fákunnandi
til framtíðarlandsins unga. Við oss
blöstu frumskógarnir furðulegu, slétt-
urnar endalausu og vötnin miklu. Auð-
legð náttúrunnar sáum vér sem hilling
í fjarlægð við uppkomu sólar. Ennþá
áttum vér ekkert nema vonina, — von-
ina, sem stundum var tál.
Hrörleg voru býlin í fyrstu, bjálka-
kofar í skógum og torfkofar á sléttum.
Lítil björg á borði. Fáskrúðug bárum
vér klæði. Ofurefli reyndist vosbúðin
veilum. Margt var ungbarn moldu orp-
ið, og voru móðurharmar miklir að
vonum.
Fjarlæg ættjörð varð hugum manna
heilög og kær. Aldrei hefir ísland verið
heitar elskað af börnum sínum. Fjar-
lægðin breiddi helgan hjúp yfir ætt-
landið."
Þá getur höfundur hinna miklu og
gjörtæku breytinga, sem orðið höfðu
á hinu 35 ára tímabili, frá því landnám
hófst á Nýja-íslandi. Gömlu landnem-
anna, sem þá eru margir horfnir, oð
sem óðast að hverfa af sjónarsviðirm.
minnist hann með hlýrri og þakklátri
lotningu.
Því næst segir hann:
„Byggðir vorar breiddust víðs vegar
út um álfuna. Nýlendur stofnuðum vér
í fylkjum Kanada og ríkjum Banda-
ríkjanna. En hvað gat tengt oss sarm
an svo aðskilda og margdreifða?
Tvennt tengdi oss saman: Tunga °9
trú. Móöurmál og leöratrú. Þær festaf
tvær fær enginn kraftur slitið. Vér láS'
um sömu bækur. Blöðin íslenzku fluttu
hugsanir vorar milli nýlendnanna. Fra
ættjörðinni bárust oss bókmenntir’
Móðurmálið vort góða, hið mjúka °9
ríka, — orð átti enn eins og forðum.
— oss yndið að veita. — Og trú
vof
óx í eldraunum frumbúalífsins. Trúin
á Guð, þótt áður væri hún, e. t. v. veik.
varð nú að nýjum lífskrafti. Guð al'
máttugur er ávallt með á eyðimerkut'
ferðum mannanna. í skýinu fór hann
á undan oss um daga, — og í eldinum
um nætur. — Um hafið lá leið hans o9
stígar hans um mikil vötn.
180