Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 19

^kningaguðsþjónustum. Allmargir
voru í hjólastólum og lamaðir og marg-
lr komu til þess að biðja fyrir öðrum
°9 sömuleiðis komu margir með börn.
það hefir verið talað í Burrswood
að hafa sérstakar guðsþjónustur fyrir
börn.
—■ Eru þessar guðsþjónustur eins
°9 venjulegar sunnudags guðsþjón-
ustur?
~~ Já, nema allt miðast við fyrir-
bsenina. Fólk gengur upp að altarinu til
boss að hendur verði yfir það lagðar
^eð blessunarorðum.
Eru altarisgöngur í þessum
^essum?
Ekki í þessum messum, nei, en
mikil áhersla er lögð á það, að þeir,
Serr> koma til þessarar lækningaguðs-
bjónustu undirbúi sig áður, hafi gengið
j'J altaris og skriftaö. Mikil áherzla er
°9Ö á sakramentin og skriftirnar.
^kningaguðsþjónusturnar eru seinni
iuta dags, því kemur fólk oft til að
,Vera vi3 morgunmessuna og gengur
11 altaris, ef það hefir ekki verið við
^ssuna í sóknarkirkju sinni.
A hverjum einasta morgni er messa
altarisgöngu — raunar tvær
^essur, því að þarna er unnið á vökt-
Unn og starfsfólkið byrjar daginn við
^ssuna, síðan fara prestarnir — þeir
6ru tveir þarna — með sakramentið á
sJókrastofurnar. Starfsfólkið allt, lækn-
ar> þvottakonur, eldabuskur, hjúkrun-
ar|iÖ, prestar og annað starfslið tekur
att í fyrirbænum. Hver og einn hefir
a yfir ákveðinn hóp manna, sem
ann biður fyrir. Þarna er sérstök
k ritstofa, sem tekur við bréfum og
Ur' num um fyrirbænir og skipulegg-
r Þotta starf. Lækningaguðsþjónustur
eru ekki nema lítið brot af þessu öllu.
— Hvernig er það, hljóta sjúklingar
smurningu í þessum lækningaguðs-
þjónustum?
— Nei, hún er ekki um hönd höfð
við þessar guðsþjónustur. Hins vegar
veita prestarnir smurningu þeim
sjúklingum, sem þess óska og þegar
það á við, en smurning sjúkra er tals-
vert útbreydd á Bretlandi. Ég varð
aldrei vitni að þeirri athöfn.
— Hyggur þú að sama fólkið komi
oft í þessar guðsþjónustur?
— Já. Við vorum við þrjár lækn-
ingaguðsþjónustur og tókum t. d. eftir
hjónum, sem við vissum að voru kom-
in langt að og þau voru við þær allar
og höfðu komið um tíma. Sama fólkið
virðist koma þegar það mögulega
getur. Margir koma líka til að þakka,
en þakkargjörð er stór þáttur í þessum
guðsþjónustum.
Dorothy Kerin brýndi það mjög fyrir
mönnum, þegar þeir kæmu að leita
lækningar, að þeir einir gengju fram
til þess að hendur yrðu yfir þá lagðar,
sem hefðu trú á því að Guð væri að
verki í þessari athöfn — þeir, sem
hefðu þá trú, að þeir vildu snerta
klæðafald Drottins á þennan hátt —
hinir skyldu sitja eftir og biðja, ef þeir
gætu, fyrir þeim, er gengju fram.
Hún brýndi það einnig fyrir mönn-
um, að þeir, sem kæmu, kæmu með
opinn hug og þá bæn, að vilji Guðs
yrði, að enginn legði fram sérstakar
kröfur á hendur Guði, því að oft er
það svo að við biðjum um það eitt,
sem okkur finnst við þurfa, en miss-
um þá af þeirri blessun, sem Guð ætl-
ar okkur að þiggja, af því að við er-
um svo bundin eigin vilja.
177