Kirkjuritið - 01.09.1976, Síða 54

kirkjunnar til ofsókna á hendur kristn-
um mönnum handan járntjaldsins mjög
skýr. í einróma ályktun biskupafund-
ar árið 1970 segir svo m. a.: ,,Oss
fyndist sem vér værum svikarar við
fagnaðarerindið sjálft, ef vér gleymd-
um þessu, ef vér létum hjá líða að
tala um þetta og vanræktum að
gera það, sem í voru valdi stendur, til
þess að vekja andúð á þessu um víða
veröld."
,,Svikarar“, — það er stórt orð, og
ályktunin er eindregin í orði. Hún fel-
ur í sér skýra, siðferðilega skuldbind-
ingu og kröfu, og þar er engin smuga
fyrir kænlega tillitssemi. Hér er ekki
um neina „kyrrláta stjórnkænsku" að
ræða, heldur skal gengið fram fyrir
skjöldu sannleikans vegna, svo að
hann verði öllum heimi kunnur. Slík
stefna er með öllu ósamrýmanleg
þeirri stefnu, sem Alkirkjuráðið beitir
sér fyrir. Það er ekki unnt ,,að vekja
andúð um víða veröld“ á máli með
því að þegja um það. Fólk fæst ekki
til að bregðast við ofsóknum, sem eng-
inn segir því frá.
i seinni tíð verður úr ýmsum áttum
vart vaxandi efasemda um vilja fram-
kvæmdastjórnarinnar til að fylgja sam-
þykktum heimsþingsins eftir. Ærnar
ástæður eru til slíkra efasemda. Fari
svo, að fundur miðnefndarinnar í ágúst
verði aðeins sjónarspil, vegna þess að
þar verði ekki heldur leyft að bera
fram sannleikann um trúarofsóknirnar,
verður ekki hjá því komizt, að þa®
hafi alvarlegar afleiðingar varðandi af-
stöðu hinnar norsku kirkju til Alkirkju-
ráðsins.
M. G. og G. Öl. Ól. þýddu-
212