Jörð - 01.07.1944, Qupperneq 4

| ÞJÓÐHÁTÍÐIN 17.—18. JÚNÍ 1944 [
B. O. B.:
Stór stund
IKILFENGLEGRI atkvæðagreiðslu fylgdi tigin þjóð-
hátíð. Stórar stundir á þjóðarmælikvarða eru tæp-
ast margar í sögu hverrar einstakrar. 17. Júní
1944 varð stór stund í sögu Islands. Það, sem svo
miklu fékk til leiðar komið, var einlægni íslenzkr-
ar alþýðu — og er orðið alþýða þá hvorki notað
sem stéttarnafn né flokks. Þrátt fyrir öll þau stjórnmála-
óheilindi og allt það lýðskrum, sem íslenzk alþýða hefur
Iátið viðgangast árum saman í landi sínu, er þessi kjarni
HP í henni ennþá. Atkvæðagreiðslan sýndi það. Þjóðhátíðin
V= síaðfesti það.
Um það bil þriðjungur fermdra manna á Islandi var staddur
á Þingvöllum 17. Júní, og sátu þó vafalaust margir heima, úti
um landsbyggðina, er mundu hafa komið, hefði hátíðarnefndin
ekki mælzt undan því, að menn fjölmenntu utan af landi. Veðrið
var mjög „óhagstætt": slagviðrisrigning annað veifið. Heilhugi
alþýðu skein því skærar, sem veðrið var verra. JÖRÐ telur það
happ, að ekki viðraði betur. Fulltrúar erlendra ríkja fengu ó-
gleymanlega eiginreynd um það, hversu innileg alvara íslenzkri
alþýðu er í sjálfstæðisvilja sínum. Þeir sáu það einnig á því, að
ekki sá vín á neinum meðal tugþúsunda þessa drykkfellda fólks.
Einnig gagnvart útlandinu staðffestir þjóðhátíðin mikilvæg áhrif
þjóðaratkvæðagreiðslunnar.
. Sé andlegur kraftur til, þá voru klukknahringingar-mínúturnar
þrungnar voldugum krafti auðmjúkrar bænar heillar þjóðar —
örlítillar þjóðar fyrir stórhugaðri stofnun þess fyrirtækis, sem
stærst er með hverri þjóð — þess að halda uppi alsjálfstæðu ríki.
Sá kraftur var svo voldugur, að næmir menn, er sátu við útvarp-
ið, í einrúmi eða með öðrum, fengu hvorki setið né staðið fyrir
ofurþunga hans: Þeir féllu grátandi á kné með bænarorð og lof-
gerð á vörunum ....
Kraftur og einlægni íslenzkrar þjóðsálar kom ítrekað fram með
hrífandi tign við þetta tækifæri. Hann brauzt fram með ósjálf-
ráðu og — með oss íslendingum — óvenjulegu frumkvæði, þeg-
ar lýst var yfir kosningu Sveins Björnssonar sem fyrsta forseta
íslands. Hann brauzt aftur fram, og vitnaði óhrekjanlegar um
samúðina með Norðmönnum en nokkuð annað, þegar sendiherra
þeirra kom fram til að flytja ávarp sitt. Hann brauzt enn fram
146 JÖRÐ