Jörð - 01.07.1944, Page 8

velja fyrir mig ritningarstaðinn. Hann gerði það — og nú
bið ég yður að lilýða með athygli á hina óbrotnu útleggingu
mína — með alhygli vegna þess, að það var hann en ekki
ég, sem valdi textann.
En nú kunna einhverjir yðar að liugsa sem svo: Já, en
er þetta frambærilegur texti við svona tækifæri, hvernig
sem hann kann að vera tilkominn ? í dag er einhver liinn
allra stærsti bátíðardagur þjóðarinnar — dagur, sem gnæfir
vfir aldir. Öll þjóðin er á sigurgöngu. I dag á hvergi að
lieyrast annað en gleðihljómur og lofsöngur! — En livar er
gleðin í orðum textans, sem lesinn var áðan? Hvar lofsöng-
urinn? Vér heyrðum ekki annað en áhyggjusamleg orð,
bendingar urn giftuleysi liðins tíma og svo áminningar.
„Gerum játningu framini fyrir Guði“! — Er dagurinn í
dag rétti tíminn, til þess að sitja fyrir rétti?
Spurningar svijiaðar þessum flugu mér lika í hug, þegar
hin alvöruþungu ritningarorð bar fyrst fyrir augu mín.
Eg var í vafa um, hvort það væri viðeigandi að fara að
bregða upp skuggamyndum úr lífi þjóðarinnar á liðnum
ölduin, nú, þegar hinn langþráði frelsisdagur væri runn-
inn — vafa um livort viðeigandi væri, að fara nú að tala
unx þær misgerðir, sem forðum leiddu til þess, að þjóðin
var ofurseld erlendu valdi. Ég tók að huga nánar að orðum
textans, og þá vaktist athygli mín á því, sem ég' liafði ekki
tekið eftir fyrr. Orðin fjalla ekki aðeins um það, sem liðið
er. Þau ná líka lil tímans, sem er að líða. Því að þau hljóða
svona: „Allt frá dögum feðra vorra og fram á þennan dag
böfum vér verið í mikilli sekt.“ — Er bér ekki rannsóknar-
efni, sem vér erum knúðir til að sinna? — Knúðir til að
sinna vegna þess, hver sá er, sem valdi oss textann? Því
ef þessum orðuni hinnar miklu bókar er nú beint til vor,
ber oss þá ökki að rannsaka, liver hún er, „hin mikla
sekt“, sem orðin benda til, og hvorl misgerðir vorar nú
kunni að vera hinar sömu og þær, sem forðum ollu því,
að þjóðin glataði sjálfstæði sínu. Því ef svo væri — væri
þá mikil ástæða fyrir oss að fara nú að syngja sigur-
söngva? A þá ekki betur við, að liafa yfir hin alvöruþungu
150 jörð