Jörð - 01.07.1944, Side 25

lenzkrar menningar, lýðveldisins Islands og Jóns Sigurðs-
sonar forseta og ævinlegs þingmanns ísfirðinga, að svo
skuli aldrei verða. Segjum:
Fýrr skal hyrr um rjáfrin rjúka,
rofin hrynja í tóftirnar,
hrennd til ösku fjöllin fjúka
og flæða yfir rústirnar!
Verum góð við litlu börnin
EKKI alls fyrir löngu gekk 12 ára telpa fram hjá glugga, er ég
sat við, og togaði tæplega tveggja ára dreng á eftir sér. Ekki
svo að skilja, að barnið streittist á móti, heldur gekk telpan
svo greitt, að það átti fullt i fangi með að fylgja lienni. Hinsvegar
leit telpan ekki við, nema þegar barnið hnaut, og þá til þess hclzt
að hreyta einhverju i það, þó að óstórt væri. Hið litla barn gerði
sitt bezta til að fylgjast með og yfirbragð þess var einhvernveginn
þannig, að mér rann til rifja. Þrá þess eftir þýðu viðmóti og per-
sónulegri athygli var svo skýrum stöfum uppmálað í andliti þess
og fasi. Svo sterk var þessi þrá, að það var þess albúið. að henda
á lofti hvern smáræðisvott, er hugsanlegt væri að leggja mætti
þannig út, og gera sér mat úr því. Einu sinni datt barnið, en það
var í taumum og telpan varði það falli og sveiflaði því óþolinmóð-
lega og harkalega fram fyrir sig. Þetla tók blessað barnið sem alúð-
legan leik og lét í ljós þakklátsamlega gleði. Ég kallaði til telpunn-
ar og lét eins og ég tæki þetta á sama hátt og barnið og hældi
henni fyrir og sagði henni, að með svona leik liefði hún sjálf mest
gaman af að gæta barna. Þetta varð til þess, að hún tók til að sveifla
því meir i taumunum og þó greinilega án þess, að hjartað væri
með, en blessað litla barnið var himinlifandi.
Ég segi frá þessu af því, að ég hef ósjaldan séð velbúnar ungar
mæður á götum Reykjavikur auðsýna börnum sínum samskonar
viðmót og þaðán af verra. Og þessir litlu vesalingar hafa snortið
mig með hryggðarsvip sínum. Vér gætum þess ýms ekki sem skyldi,
hvað vér erum að gera, þegar vér néitum þessum smælingjum um
þann innileika, sem þeir þrá svo heitt. Vér gætum þess ekki, að
vér erum að traðka á öspilltu hjarta og skemina mannsefni til fram-
búðar.
JÖRl)
167