Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 5

67
JÓLANÓTT FRUMBÝLINGSINS
í daltium. í þeirri vcn að fjarlægð-
infrá minning'armörkum sorgarsinn-
ar sljófgaði að nokkru sárasta brodd
hennar og einnig til aö veita börn-
um sínum bjartari framtíð hélt hann
yfir liafið. En stærstu minningar-
mörkin stóðu í hans eigin hjarta og
börnin.--------Um Þetta er hann
að hugsa í kvöld. Börnin hans
voru fiest komin á þroskaskeið, er
þau komu til fyrirheitna landsins.
Vel er að minnast þess, hvað þau
þoldu fyrstu missirin, meðan sárs-
auki frá slitnum böndum var að
læknast og ný bönd, nýjar framtíð-
arvonir að myndast. En jafnvel í
alókunnu landi er æskan fljót að
laga sig eftir ástæðum. Nú eru þau
öll að fjarlægjast feður sinn, að
verða innlend, meðan hann er enn
útlendingur. Að vera útlendur með-
al sinna eigin barna. Sú hugsun
gerir spor nýbyggjans þung. Ekk-
ert ljós virðist lýsa ófarna æfibraut,
ekkert til að vinna fyrir, ekkert til
að elska. — Unna þá ekki synir
hans honum og dætur? Aldrei hafði
hann efast um það. En þau skilja
ekki föðurást hans, eða hann tilfinn-
ingar þeirra. Og þráin eftir að vera
skilinn,hrÓpar hátt. Hún hefir ekk-
ert í framtíöinni að binda sig við.
Aftur í liðna tímann tekur hún hann.
Minnir á stundirnar,þegar þrá æsku-
mannsins, sem jafnvel getur orðið
heitari en ástin sjálf, stóð á öndinni
og hlustaði, hvort ekki heyrðist
bergmál, þó ekki væri nema örlítill
ómur af bergmáli, af tónum hennar
eigin strengja. Ein sælustundin
eftir aðra renna upp í huga hans.
Það mótdræga virðist hverfa í hill-
ingum fjarlægðarinnar. Jafnvel
dauðasorgin, sem þau höfðu borið
bæði saman, var sem gleymd. En
alt það smáa,mótdræga er hulið, að
eins til að gera reiðarslagið, sem
batt enda á alla sælu hans, enn
þungbærara og ægilegra. o
Þessar hugsanir eru ekki í huga
hans í fyrsta sinn í kvöld. Dag
hvern eru þær óvelkomnir en sjálf-
sagðir gestir hans. En einmitt nú,
á jólanóttina er þungi þeirra tvö-
faldur, beiskja þeirra hálfu rammari
en áðar.
Kærleiksgjöfin stendur honum
fyrir hugskotssjónum og kærleiks-
skylda mannanna. En hugsanir
þær vakna aðeins til að minna á ófull-
komlegleika, kærleiksleysi, hræsni,
hégómaskap, bakbit og lygi og alla
aðra þyrna, sem virðast þrífast svo
undra vel, einmitt þar sem eilífðar-
blóm mannkærleikans ættu að vaka
hvað fegurst og fjölskrúðugust.
Myrkrið verður æ svartara í sál
hans. Lengra og lengra ráfar hann
inn á þyrnibraut örvæntingarinnar.
En þegar hvíld sléttunnar kom í
huga hans, var sem ósýnileg hönd
bandaðþókendrödd hljómaði. Smátt
og smátt komu þær hliðar virkileg-
leikans í huga hans, sem bærilegar
virtust; þó með allri sinni beiskju.
Fyrir yngsta soninn sinn verður
hann að berjast. Drengurinn er nú
á fermingar aldri. Sonurinn á ekki
að erfa hin þungu lífskjör föðursins.
Hann skal verða mikill maður,
mentaður maður; jafnvel þó það
kosti enn meiri fjarlægð milli föður
og sonar. Þó það verði þeim enn
örðugra að skilja hvor annan. Hitt
dettur honum ekki í hug að sjón-
hringur sonarins geti víkkað svo að
hann skilji sig.
Og þetta er eini sólargeislinn í
lífi nýlendumannsins, að senda son-
inn burtu, svo hann hætti að skilja
föðurinn, en skilji aðrar sálir lengra
á veg komtiar. Fórnin er dýr, en
lntn lýsir upp andlit nýlendumanns-
ins er liann tekur á móti jólaóskum
barna sinna.