Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 7

ILLAGIL
69
öörum sælli og ullir liafa þeir þeytt
lúa og leiöindum á burtu eins og
léttu fysi, en samt finst mér þó að
fyrsti kossinn væri ljúfastur þeirra
allra
,,Já. elsku Sigga“, mælti Þor-
steinn og lagöi hendinni létt um
mitti hennar, ,,því það var eins og
hann opnaöi augu okkar og sýndi
oss inn í himneskan heim, — von-
anna og draumsælunnar dýrðlega
heim. Það var heimur ástarinnar
sem þá opnaðist sjónum okkar“.
,.Já, elsku, bezti Steiniminn! En
við megum til með að halda áfram
að snúa, þó við tölum saman“,sagði
Sigríöur innilega og lagöi hönd sína
ofan á hans, sem hélt um mitti
hennar.
,,Já, það hjálpar víst ekki annað“,
svaraði hann, en kystu mig bara
einn koss áður; aðeins einn, og svo
getum við haldið áfram að snúa“.
Sigríður svaraði engu, en Þorsteinn
sá að bæn sín var veitt og rnunnar
þeirra mættust hægt og viökvæmt.
,.Er ekki taðan farin að þornai'“
var kallaö í óþýöum rómi ofan af
hólnum. Þau litu bæði upp jafn-
snemma og andlit þeirra urðu rauð
sem blóð. Það var húsbóndinn,sem
stóð upp á hólnum og spurði.
Sigríður leit undan, en Þorsteinn
horfði niöur fyrir sig og fanst hann
tæpast geta áttaö sig á þessu.
,,JÚ, hún er orðin nokkuð þur“,
svaraði hann fööur sínum, skjálf-
raddaður og hikandi.
,,Og gæti líklega þornað betur,
ef haldið væri áfram að snúa henni“,
mælti faðir hans reiöulega og gekk
í burtu.
Eftir þetta keptust þau bæði við
að snúa og töluðu fátt saman það
sem eftir var dagsins,enda varsam-
vera þeirra þrotin þann dag, þegar
þau luku við flekkinn sunnan í
LanTbhúshólnum, því Þorsteinn fór
þá ti1 piltanna,en Sigríðurtil stúlkn
anna.
Það var engum blöðum um þaö
að fletta, aö Sigurður hlaut að hafa
séð þau kyssast og það var einmitt
þessvegna, sem svipur hans var nú
þyngri en endrarnær.
Það haföi verið ákveðið að þau
færu fjögur til kirkjunnar á sunnu-
daginn: hjónin,sonur þeirra og upp-
eldisdóttir. Kirkjan stendur miklu
neðar í dalnum en Hamrar og er
tveggja klukkutíma reið þar á milli.
Sigríður hlakkaði mikiðtil kirkju-
ferðarinnar. Ekki svo mjög vegna
þess að hana langaði til, eða hún
fyndi innri þörf hjá sér, að heyra
guðsorðið, sem presturinn flutti, því
húslestrarnir heima dugðu velíþess
stað, heldur var það svo gaman að
fá að létta sér upp. Hún fór sjaldn-
ast langt út af heimillnu, hvorki til
kirkjunnar né annað. Þessvegna
voru það svo mikil og lífleg umskifti
frá hversdagsstritinu daglega, fyrir
16 ára gamla stúlku að fá að þeysa
á vökrum hesti á allgreiðum vegi,
klædd í sparifötin, sem hún annars
fór næstum aldrei i, og verða sam-
ferða og hitta vinstúlkur sínar og
kunningja bæði á leiðinni og við
kirkjuna.
Ingibjörg kom að máli við bðnda
sinn um kvöldið, áður gengið var til
hvílu og spurði hann að hvort þau
ættu ekki að biðja einhvern vinnu-
mannannasinnaað rekasamanærnar
fyrir Sigríði á sunnudagsmorguninn
svo hún mætti þá sofa út og þyrfti
ekki að fara þreytt til kirkjunnar,
eða máske verða of sein. En Sig-
urður hafði brugðist illa við og mælt