Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 10

72
SYRPA
Skyl li hann nú láta hana finna ærn-
ar? Henni fanst hún varla eiga það
skilið. Hún hafði vantreyst guði.
— En var það þá fallegt af honum
að hefna sín á henni, munuðarlaus-
um einstæðingnum! — Nú, nú!—
Aftur önnur vitleysan, sama of-
dirfskan.
,,Því er eg svona vond!“ hrópaði
hún upp yfir sig af mikilli geðshrær-
ingu og Tryggur hrökk við aiveg
hissa.* —
Svo bað hún til guðs, í hálfum
liljóðum. Bað hann að fyrirgefa
sér. Vera æfinleg'a með sér og
Steina og öllum mönnum. Og um-
fram alt, láta sig finna ærnar. Að
minsta kosti í þetta sinn, af því að
sig langaði svo mikið til kirkjunnar.
Og svo lofaði hún guði því aftur á
móti að hún skyldi aldrei oftar láta
sér detta annað eins í hug.
Henni varð hughægra þegar hún
lauk bæn sinni. — Hún fór að hugsa
um kirkjuferðina. Hvað hún yrði
skemtileg, ef henni aðeins gengi vel
að smala saman ánum. Þá mundi
hún eftir atvikinu í gærdag, þegar
þau Steini höfðu verið að snúa og
Sigurður gamli sá þau kyssast, því
efalaust hlaut hann að hafa séðþað.
En hvað það vildi leiðinlega til.
Það var bara óttalegt. Skyldi hann
nú halda að þau væru trúlofuð og
verða vondur? Hvað skyldi hann
annars gjöra? Varla færi hann þó
að reka hana burtu! En hann gæti
séð um að þau yrðu sem minst sam-
an eftir þetta, — haft vakandi auga
á þeim. Annars var ómögulegt að
segja hvernig hann tæki þessu.
Máske honum aðeins gremdist það
fyrst í stað, en skifti sér svo ekkert
af því þegar franúá sækti. Hvað
það yrði ánægjulegt þegar þau
mættu óhindruð búa saman. Hvað
hún skyldi elska Steina heitt og vera
öllum góð. Já, það skyldi hún
verða, en þó bezt við smalann, því
hann ætti verst af öllum.
Mikið ótæti gat hún annars verið
þreytandi þessi þoka. Aðeins til að
gjöra mötinum ílt og þó—já, þó
hafði Steini sagt henni að þokan
varnaði næturfrostunum, sem eyði-
legðu fallegu blóminjog morgun-
döggin glitrandi, sent hún skyldi
eftir ágrasinu, nærði jurtagróðurinn
og verndaði hann frá að visnaþegar
þui kar gengu, — og þá var þó þok-
an ekki með öllu gagnslaus. En
mikið undur og skelfing var hún þó
þreytandi og kveljandi fyrir smalana.
Hún mintist nú eins sunnudags-
morguns fyrir þremur árum síðan,
—fyrsta árið sem hún smalaði. Þá
hafði þokan hagað ferðum sín-
um alveg á sama hátt og hún
gjörði nú og þá ætlaði hún líka til
kirkjunnar, ásamt Steina og fóst-
urforeldrum sínum. En þá hafði
hún líka verið heppin ;ið síðustu sú
litla! Þó ekki gengi smölunin vel
í fyrstu. Skyldi hún verða eins lán-
söm í þetta sinn? — Já, það var nú
þyngri spurningin. — Og svo
vísurnar sem Steini hafði kveðið um
hana á eftir, þegar hún var búin að
segja honum alla söguna—vísurnar
sem hann kallaði ,,Smalastúlkan“—
þeim var hún þó oft búin að
hafa gaman af. Hún kunni þær
eins vel utanbókar og Faðirvorið
sitt og um leið og hún gekk fram
dalinn þá rifjuðust þær ósjálfrátt
upp fvrir henni, og hún hafði þær
yfir í huga sér. Þær eru svona:
,,Nú sögu eg vil þér segja smá
um silkigná,
í fjöllunum himinhá.