Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 18

80
SYRPA
ur sínum frá því, í stuttu máll, sem
hann haföi dreymt um nóttina.
Fyrst var Siguröur hamslaus af
reiöi, en eftir því sem á drauminn
leiö, var eins og vonskan breyttist í
hræöslu, og seinast skifti hann svo
litum, að hann var annaö veifiö föl-
ur sem nár eöa rauöur sem blóö.
Þorsteinn var forviöa aö sjá hvaða
áhrif draumurinn hafði áfööur hans.
Hann skyldi ekkert í því. Helzt
hafði hann búist viö aö hann myndi
að eins reiðast meira, en það varð
þvert á móti. Nú var eins og hon-
um rynni reiðin með öllu. Hann
stóö grafkyr dálitla stund í djúpum
hugsunum, svo leit hann upp og
mælti við Þorstein hægt og fast, og
skalf rómurinn nokkuð:
,,Er það víst og satt að þig hafi
dreymt þetta í nótt?“
,,Já, pabbi, eins satt og himininn
er yfir okkur“.
Og heldurðu ekki að þetta sé bara
vitleysa,— tóm markleysa.— Held-
urðu það ekki Steini?“
,,Það má guð vita! En eg hefi
engan frið fyrir draumnum. ffann
stendur mér altaf fyrir hugskots-
sjónum eins og dauðinn sjálfur. — Eg
er svo hræddurumaumingjaSiggu“.
,,Siggu! Jú, hræddur um Siggu!
Þú ætlar að gjöra mig vitlausan
strákur“, mælti Sigurður óþíður,
og sýndist Þorsteini sem liann færi
strax að safna fyrir nýrri reiði og
gremjukulda, þegar hann heyrði
nafn hennar nefnt.
Finst þér það að ástæðulausu?“
spurði Þorsteinn.
,,Eg skal segja þér ástæðuna og
hvað það á að þýöa, drengur minn.
Eg skil þig þó þér tækist að hræða
mig og blekkja um litla stund. Þú
bara lýgur upp drauminum til þess
að yfirbuga mig. Þetta eru bara
samantekin ráð ykkarSiggu,til að fá
vilja ykkar framgengt. — Eg veit
það er þetta og ekkert annað. —
Þig hefir aldrei dreymt neitt. Það
kemur hér ekkert fyrir frekar en
vant er. Eg er nú búinn að vera
hér 10 ár á Hömrum og hvaða slys
hafa viljað til? Ekkert! Þaö er
alt lýgi, alt, alt, alt! Sagan gamla
og draumurinn þinn! Það má til
með að vera lýgi. Eg neita því að
nokkur flugufótur geti verið fyrir
því. Og eg skal aldrei trúa þér
framar ættarsmánin þín, ogþú skalt
aldrei eiga Siggu svo lengi sem eg
lifi“.
Sigurður blés af bræði þegar
hann hætti að tala. Hræðslan var
horfin með öllu fyrir ofurvaldi reið-
innar.
Þorsteinn var fyrst í stað alveg
forviða. Honum var borið á brýn
að hann færi með svik og lygar
móti föður sínum, þegar hann talaði
af sinni hjartans sannfæringu. Og
svo til þess að fylla ír.æli beiskjunn-
ar og sárindanna sem mest, þá hót-
aði faðir hans honum því, að hann
skyldi aldrei fá að njóta Sigríðar.
Hvílik himin-hrópandi synd.— Reið-
in, sem svo sjaldan fékk y'firhönd
hjá Þorsteini, og hin sárbitra sorg-
gremja,toguðust á um yfirráð í huga
lians og hjarta. Hann horfði fast á
föður sinn með nístandi augnaráði,
sem enginn hefði getað trúað að
Þorsteinn ætti til, en sem hiniræstu
og tryldu skapsmunir sköpuðu, og
faðir hans þoldi ekki að horfa í augu
hans, heldur horfði niður fyrir sig
og hniklaði brýrnar. Þannig leið
lítill tími unz hann tók til máls, og
var auðheyrt að honum var þungt
um andardráttinn: