Syrpa - 01.12.1911, Page 20

82
SYRPA
hans og tók ofan,en húsfreyja bændi
sigf með vasaklútnum — dýrindis
silkiklút frá Hollandi. Þau lásu
ferðabænina og faöirvorið með bless-
unarorðunum hægt og stilt, en hest-
arnir lötruðu með þau fót fyrir fót
norður götuna. Ef til vill hafa þeir
líka verið að biðja fyi ir sér á sinn
hátt, en bænir dýranna eru þöglar.
,,Gu5 geíi ykkur góðar stundir“,
sagði Sigurður, þegar bæninni var
lokið.
,,Guð gefi þér góðar stundir",
svöruðu þau feðginin. Sigurður og
Þorsteinn settu upp hattana, en
Ingibjörg stakk klútnum í vasa sinn.
Svo létu þau hestana greikka sporið
út úr túninu og hleyptu á sprett
norður engjagrundirnar. En þau
hægðu íljótt á sér, því þau náðu hóp
af messufólki framan úr dalnum, og
slógust í för með honum. Var nú
farið aö tala um grasspreltuna og
þurkinn.og tók Sigurður þátt í sam-
talinu og sýndist vera hinn kátasti.
— Þorsteinn var þögull og horfði
hugsandi upp á hamrana til að vita
hvort hann kæmi ekki auga á Sig-
ríði og ærnar. Þegar messufólkið
var koniið út á móti Illagili, sá hann
hvar ærnar hlupu á hraðri ferð suður
hamrana, og voru þær þá komnar
rétt suður fyrir giliö, og rétt ísömu
svifum sér hann að Sigríður kemur
hlaupandi utan hamrana, rétt fyrir
norðan Illagil, og var með naum-
indum að hann eygði Trygg, sem
hljóp við hlið hennar, vegna fjar-
lægðarinnar. Eitt augnablik gladd-
ist Þorsteinn ósegjanlega yfir því að
sjá Sigríði heila á húfi, en á næstu
sekúndu breyttist ánægja hans í
voðalega hræðslu. Hann sá að Sig-
ríöur var komin nær Illagih en svo,
að hún gæti komist upp fyrir það,
án þess að snúa all langan spöl til
baka, en til þess voru lítil líkindi.
Og bvað mundi þá veröa um hana?
Hún varnú komin fasl ágilbarminn,
en hægði eigi ferð sína hið minsta.
Hér hlaut aðeins einn endir að verða:
að hún hlypi ofan í gilið og—hrap-
aði!—Þorsteini sortnaði fyrir aug-
um. Hann stansaði hest sinn og
hrópaði: ,,Guð minn góður! Hún
Sigga brapar í IIlagil!“
Samferðafólkið, sem ekki hafði
tekið eftir Sigríði, en heyrði neyðar-
kall Þorsteins, stansaði hesta sína
í ofboði, og hvíldu nú allra augu á
sama blettinum, nema Þorsteins.
Hann sá ekkert lengur. Alt var
myrkur fyrir augum hans. En hann
heyrði sem í leiðslu ópið og fyrir
bænirnar í fólkinu: — ,, Hvílík of-
dirska! — Ó, drottinn minn!— Þar
misti hún fótanna! —Jesús minn
góður! — Hröpuð! Hröpuð!“ —
Svo heyrði hann ekkert nema suðu
fyrir eyrunum, sem líktist klukna-
hringing í fjarska. Hann fann til
sársauka fyrir hjartanu. — Það var
eins og það hætti að slá. Höfuðið
hné aflaust niður á aðra öxlina.
Hann snarsvimaði, og fann að hann
var að falla af hestinum.—Svo vissi
hann ekkert meira af sér.
VII.
Seint um kveldið raknaði Þor-
steinn við aftur. Hvíldi hann þá í
rúmi sínu og sat móðir hans yfir
honum við höfðagaflinn og vætti
klúta í köldu vatni, og hélt þeim að
höfði hans.
,,Guði sé lof!“ sagði hún þegar
hann fyrst lauk upp atigunum með
fullu ráði.
Þorsteinn mundi í fyrstunni ekki
hvað skeð hafði. Hann fann til sár-