Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 40

SAGNIR NAFNKUNNRA MANNA
í Bandaríkjunum
UM DULARFULL FYRIRBRIGDI
Aö finna á sér.
(Sög-n John D. Crimmins).
Eg heti aldrei haft mætur á rann-
sókn dularfuilra fyrirbrigða. P'yrst
er það, að eg er katólskur og kat-
ólska kirkjan gefur ekki um rann-
sókn slíkra hluta, og annað er hitt,
að eg kæri mig ekki að hlynna að
hégiljum og hjátrú. En það er trúa
mín, að vissar gáfur, séu mönnum
meðfæddar, t. a. m. mannglöggni
er mér meðfædd og nafna minni,
og hafa þær gáfur komið mér að
góðu haldi oftsinnis. Einn af borg-
arstjórum New York borgar, sem
var sérstaklega ómannglöggur, lét
mig tíðum sitja hjá sérá mannfund-
um til að segja sér nöfn þeirra, sem
gengu fyrir hann.
Eg hefi oft og tíðum þekt mann
í mannfjölda af lýsingu, s'em eghefi
heyrt af honum, þó eg hati aldrei
séð hann fyr, né mynd af honum.
Eg hefi olt fundið á mér erindi
manna við mig, áður en þeir hafa
minst á það einu orði, og mér hefir
sjaldan skjátlast, þegar eg hefi sagt
þeim erindi þeirra í óspurðum frétt-
um.
Frá því eg var fjórtAn eða fimtán
ára gamall, hefi eg haft þá venju að
gefa vandlega gaum að því, hvernig
mér yrði við að taka við nafnspjöld-
um manna, og skrítið er það, en þó
satt, að eg hefi oft fundið á mér
hvað komumaðtir vildi mér, jafnvel
þótt eg sæi hann ekki og þótt eg
sæti langt í burtu frá honum.
Það má kalla þetta firðarsamþel
(telepaþia) eða hverju öðru nafni,
sem vill. Eg hefi aldrei grenslast
eftir hvernig það verður; en hitt veit
eg, að eg fæ vitneskjuna. Eg vil
ekki segja,að eg geti æíinlega feng-
ið hana, en margsinnis hefir það
komið fyrir mig, að hugsanir ann-
ara hafa verið eins og opin bók fyr-
ir mér.
Eg kalla það að finna á sér og
geri mér engar hégiljur um það.
Eg held að það sé meðfædd gáfa
og ekkert annað.
Skygni.
(Sögn IViltons Lackaye's).
Eg snara æfinlega orði fyrir dul-
arfull fyrirbrigði, þegar menn eru
að gera gys að þeim, og það geri eg,
af því aö eg man greinilega eftir
merkilegum fyriiburði þess kyns,'
sem kom fyrir mig. Eg var þá
barn að aldri,. og of ungur til þess
að það gæti verið uppgerð úr mér.
Systir mín var þá nýlátin'og for-
eldrar mínir voru harmþrungnir af
missi sínum. Eg var of ungur til að
syrgja hana, og hafði ekkert vit á,
að hún væri dáin. Eg var þetta sex
ára gamall. Eg vissi að hún þ. e.
a. s. líkið, lá í málstofunni; foreldr-
ar mínir höfðu gengið burtuogskil-
ið mig þar einan eftir, og eg fór að
tala við hana. Þegar þau komu
aftur, varð þeim heldur en ekki
hverft við að heyra hjalið í mér. Eg
hélt Afram talinu, eins fyrir það þó
þau kæmu inn, og skifti mér ekkert
af móður rninni, þó hún talaði til
mín, svo henni varð dauðbilt við,og
þau litu hvort til annars, foreldrar
mínir. Móðir mín yrti á mig aftur.