Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 42

104
SYRPA
til stafnsformannsins til aðfáað vita
hvað maðurinn væri að gera upp í
reiðanum og var látinn vita aftur i
staðinn,að skipverjar væri allir niðri
á þilfari.
Þó stóð maðurinn þarna á ránni
greinilega í tunglsljósinu. Fyrir-
maðurinn kallaði til hans, en hann
anzaði ekki. Fyrirmaður skipaði
þá manni upp í reiðann að segja
honum, hver sem hann væri, að
koma niður og gera grein fyrir sér
aftur á þiljum.
Skipverjum var ekki farið að iít-
ast á blikuna og biðu með öndina í
hálsinum hverju fram yndi. í sömu
svipan og maðurinn komst upp í
framsiglukörfuna, hvarf hinn alt í
einu af ránni, eins og hann hefði
stungið sér fyrir borð. Verðir á
skipinu voru taldir, og engan vant-
aði.
Eftir þetta var ekki að tala um
að taka á sig náðir. Skipverjar
þyrftust saman í hópa og gláptu
upp á seglið lil að vita hvort inað-
urinn kæmi aftur, hávaðinn af þeim
var ær af. hræðslu og allir þóttust
þeir vita, að einhver voði lægi fyrir
skipinu.
Næstu nótt voru seglin aftur hefl-
uð um það leiti, sein tungl horfði
eins við skipi og nóttina fyrir, en
horfi skipsins var breytt örlítið fá-
einum sinnum. Þá kom maðurinn
aftur á rána og stóð þar alveg eins
og áður.
Þar kom ráðningin, Skuggi af einu
smá-segli á stórsiglunni gerði mann-
inn á ránni.
Önnur mjög skrítin og frásagna-
verð fyrirbrigði komu fyrir á öðru
af skipum vorum. Það var á sigl-
ingu í Miðjarðarhafinu, um miðja,
nótt, mörg hundruð rnílur undan
landi, þá er alt var kyrt og hljótt
á þiljum uppi, að klukknahljómur
heyrðist greinilega og varaði nokkr-
ar mínútur. Skipverjum þóttihljóm-
urinn líkastur útfararhringingu og
þóttust þeir vita að einhver væri
feigur innanborðs. Það var með
herkjum að þeir fengust til að fara
ofan til að taka á sig náðir og hafa
hljótt um sig. Næsta dag fór sag-
an um þennan fyrirburð um altskip-
ið bæði milli háseta og fyrirmanna.
Hann gleymdist þó sumumumdag-
inn, en um kvöldið heyrðist hljómur-
inn aftur hér um bil í sama mund og
kvöldinu fyrir og öll skipshöfnin
þusti upp á þilfar og hlustaði í stein
þögn á hljóminn, frá sér numin af
undran.
Fyrirmenniinir voru mjög forviða
á þessum l^ynlega hljóm, og margar
getgátur voru um það, hvað hon-
um ylli. Þriðja kvöldið voru allir
á þiljum uppi, skipstjóri, fyrirmenn
og hásetar. Þeir ætluðu sérað reka
sig úr skugga um uppha þessa
fyrirbrigðis, ef hægt væri.
Klukknahljómurinn kom á sínum
vanalega tíma, og skipstjóri og
fyrirmenn hófu leit að' orsök-
inni og stóð ekki á löngu að leysing
gátunnar var fundin. Eldaskáli
skipsins var undir porti skips klukk-
ar, hér um bil 20 fet til klukkunnar.
Þegar eldar voru slöktir kl. 9 á
kvöldin, þá kólnaði málmurinn í
eldaskálanum og dró sig saman, og
kauraði í honum af samdrættinum,
þegar kælingin var á vissu stigi.
Kaurið svaraði til tóna einhverra í
klukkunni og teygði endurhljóm úr
henni.
Með það fóru skipverjar til svefns,
en margir hristu höfuðið og spáðu
að einhver mundi kenna á því. En
spár þeirra sönnuðust ekki, það eg
til veit.
Feigðarboði.
(Sögn Williams Hodge).
Eg man greinilega atburð, sem
kom fyrir mig fyrir fáum árum á
söngæfingu hjá Helen Bertram.
Æfingin var ekki leiðinleg, og eg
get eklci kent leiðindum eða þreytu
um það, hvernig eg varð. Það var
síðdegis kl. 3, að eg réð mér ekki
fyrir ólund alt í einu. Það var verið
að syngja: ,,When the Corn is
Waving, Annie Dear“. Grát setti
að mér,g r á t, svo eg gat ekly sung-