Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 10

76
S Y R P A
langt af öllu, sem eg liaftSi gert mér
í hugarlund um yíSur. Þér líkist
því öllu sáralítiS. Nú sé eg fulln-
aðar-fyrirmynd sannrar kvengöfgi.
Eg elska yður. Eg hefi skrifaS
ySur, aS óbreyttir hermenn hefSu
engann rétt til aS trúlofast fyr en
stríSiS væri til lykta leitt. Eg tek
þaS til baka. ÞaS er alt, sem eg
hefi aS segja. Ef þaS er eigin'
gjarnt — og eg skal kannast viS
aS svo sé — þá held eg því fram,
aS fólk ætti aS geta umboriS okk-
ur, sem berjumst, ofurlitla eigin-
girni — endrum og sinnum. Ætli
eg segi þaS ekki satt, jungfrú?”
“Jú.”
"HvaS svo?”
“Eg vildi gjarnan gefa ySur
svar------”
Hann horfSi í augu henni. Hún
opnaSi þau seint. Hún hélt aS
þaS væri orSiS svo skuggsýnt, aS
ánægjubrosiS í þeim sæist ekki,
sem henni var ekki hægt aS verja
lengur.
"Eg er hrædd um aS þaS ætli
aS fara aS slá aS mér,” sagSi hún.
“Eigum viS ekki aS koma inn.”
Vegna vonbrigSanna, sem sýni-
lega urSu á yfirbragSi hans, bætti
hún viS:
“StandiS upp og hjálpiS mér.”
“Ó, afsakiS mig, jungfrú!”
Þegar hann hafSi reist hana á
fætur, losaSi hún ekki sínar hend-
ur úr hans, en dró hann hógvært
aS sér:
“SjáiS þér nú til. FaSir minn
situr uppi á pallsvölunum á sumar'
setrinu okkar. Hann horfir á okk-
ur. Eg ætla aS segja þér, aS eg
er óumræSilega sæl yfir því, aS þú
elskar mig, Pierre.”
“Jungfrú —”
"Þú mátt kyssa mig. Pabbi
segir ekkert. Hann bjóst viS
þessu. Mamma hefSi veriS hjá
honum og séS þaS, ef hún hefSi
ekki veriS aS spila vist meS gest-
unum. Þau vissu aS þú mundir
kyssa mig---ef til vill um þaS bil
sem fyrsta stjarnan blikaSi á himn-
inum. Nú blikar hún.”
"Eg elska þig.”
“Eg er ekki öll í ’ hugarheimum. ‘
ESa finst þér þaS?”
“Þú ert dásamleg!”