Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 33

S Y R P A
99
“ En þó þú hafir gleymt heimili þínu, manni iþínum, og þínu
eigin nafni," sagSi Cormigan, “þá er þacS samt ómögul'egt, aS þú
hafir gleymt foreldrum þínum, aS minsta kosti ekki henni móSur
þinni. Þú manst sjálfsagt, hvaS hún móSir þín hét.”
“Þarna koma elliglöpin til greina á ný,“ sagSi gamla konan
og stundi þungan. “Hvílík hörmung er ekki aS hugsa til þess,
aS maSur skuli hafa gleymt nöfnum systkina sinna, nafni föSur
síns og nafni móSur sinnar! Eg man samt eftir andliti móSur
minnar. Eg man, aS eg kallaSi hana mömmu; en hvaS aSrir
kölluSu hana, þaS er faliS einhversstaSar í hinum leyndustu hólf-
um huga míns.”
“Manstu þá ekki heldur, hvar þú ert fædd?” sagSi Cormi-
gan. “Manstu, til dæmis, hvort þú ert fædd hér í Belfast?
Kanske þú sért fædd á Englandi, eSa þá vestur í Ameríku?”
Æ, þaS er alt í þoku fyrir hugskotssjónum mínuml" sagSi
gamla konan og var aS heyra mjög angurvær; "samt finst mér aS
eg sjái ættland mitt eins og í hyllingu í fjarlægS. ÞaS er aS sjá
hvítt, 'blátt og grænt; hvítt, eins og svanadúnn, blátt eins og heiS-
ríkur vorhiminn, og grænt eins og smaragSur í vatni. Og mér
finst landiS, þar sem eg er lædd, hafa heitiS --- og heita enn —
ísland.”
‘ísland!” sagSi Cormigan. “Nei, þú hefir ætlaS aS segja
írland.”
"Eg ætlaSi aS segja þaS^ sem eg hefi þegar sagt," sagSi
gamla konan, og rödd hennar var dálítiS hvellari en áSur. “Eg
sagSi þaS, og segi þaS enn, aS mig minnir endilega aS eg sé fædd
á Islandi. Og eg gæti vel trúaS því, ef mér væri sagt þaS, aS eg
sé kóngsdóttir í álögum — sé dóttir konungsins á íslandi.”
“Eg hélt aS þaS væri enginn kóngur á íslandi,” sagSi Cormi-
gan í hjartans einlægni.
“Enginn kóngur á íslandi?” sagSi gamla konan ennþá hvell-
ara en áSur. “Þú heldur kanske aS enginn kóngur sé til nema í
Kína^ og engin drotning nema í Arabíu. En vita skaltu, aS þaS
er líka kóngur og drotning á Islandi. Þau hafa kórónur úr ís-
kristöllum, og hásætiS þeirra er úr dýrasta ís, og höllin þeirra er
úr fægSum ís; og öll ker, öll borS, allir bekkir og allir kjörgripir
í þeirri undrahöll eru úr skygSum nafís norSan lrá heimskauti.
Hver skyldi dirfast aS staShæfa þaS, aS enginn kóngur og engin
drotning sé til á landi regnbogalitanna — landi miSnætursólar-
innar — ættlandi mínu — Islandi?”
“Eg biS þig auSmjúklega fyrirgefningar,” sagSi Cormigan