Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 13

S Y R P A
79
a<5i þar foss. BáSum megin viS laekinn voru grasbalar og víSa
bezta engi. En þegar nokkuS dró frá læknum, byrjaSi gisinn og
smávaxinn gremskógur og lá hann upp í miSjar hlíSar^ en þá
tóku viS háir hamrar, sem sýndust eins og kastalar, þegar maSur
stóS niSri í dalnum.
Þeir Ingólfsson og Morris og Indíánarnir (fylgdarmenn
þeirra) komu í dalinn stundu eftir hádegi, og leituSu um hann
alian fram og aftur, hátt og lágt, alt til kvölds. En þaS kom íyrir
ekki. Þeir fundu hvergi bústaS hins hvíta manns^ og urSu hans
hvergi varir. En þeir sáu för eftir sólaSa skó (eSa stígvél) á
stöku staS viS lækinn. -- Þeir bjuggu um sig í dalsbotninum og
voru þar um nóttína og allan næsta dag. Ln þaS fór á sömu leiS,
aS ekkert sást til hins hvíta manns. BaS Ingólfsson þá Morris
og Indíánana aS fara út úr dalnum meS hestana og heim aS
Indíána-þorpinu, en sagSist ætla aS búa um sig í skóginum viS
fossinn og bíSa þar tvo eSa þrjá daga, og vita, hvort hann yrSi
þar ekki var viS manninn. — Fóru þeir Morris og Indíánarnir á
burtu meS hestana, þegar fariS var aS skyggja um kvöldiS, en
Ingólfsson skreiS inn í þéttan runn skamt frá fossinum. Hann
vafSi ullarteppi (blankett) utan um sig, hafSi hlaSinn riffilinn viS
hliS sér, og sofnaSi stuttu eftir dagsetriS.
Ekki leiS löng stund frá því aS Ingólfsson sofnaSi, og þangaS
til hann hrökk upp viS þaS, aS kallaS var til hans. Reis hann
upp, greip riffilinn og gekk út úr runnanum. Sá hann aS maSur
stóS meS ljósker í hendi. Var maSur þessi hvítur á hörund, mik-
ill vexti og kraftalegur. NokkuS var hann hníginn á efri aldur,
og var hár hans og skegg silfurgrátt. Hann var höfSinglegur í
sjón aS sjá, og alvarlegur á svip, eins og sá, er oft hefir komist í
lífsháska eSa orSiS fyrir þungum hörmum.
“Sæll vertu!” sagSi Ingólfsson, þegar hann steig út úr runn-
inum.
“Gott kvöld!” sagSi hinn aldraSi maSur og tók í hönd hans,
og var handtakiS þýtt og lýsti einurS og karlmensku. “Mér þykir
fyrir aS hafa vakiS þig og gera þér bilt viS. Eg hefi kallaS til
þín tvisvar eSa þrisvar, því eg kunni því illa, aS þú lægir úti
svona svala nótt, og þaS rétt viS híbýli mín — svo aS segja undir
húsveggnum. Mig langar til aS bjóSa þér inn í hús mitt og biSja
þig aS dvelja þar svörtustu nóttina.”
“Eg er þér af hjarta þakklátur,” sagSi Ingólfsson og virti
hinn aldraSa mann fyrir sér. “Eg hefSi vafalaust drepiS á dyr
hjá þér í kvöld, hefSi eg séS hús þitt; en eg hefi ekki séS hér í