Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 57

S Y R P A
123
um, aS Stefán hefcSi veriS í þing-
um viS Önnu meSan Eiríkur fyrri
maSur hennar var lifandi, og all-
grunsamlegt veriS meS dauSa
hans. Eftir sögn var Stefán líka
mjög hræddur um, aS Eiríkur
mundi ef til vill ganga aftur, rak
nagla ofan í leiSi hans, ásamt fleiri
töfrabrögSum, til aS varna því, aS
hann kæmi aftur í mannheima.
Stefán og Anna bjuggu um
hríS í Litluvík í BorgarfjarSar-
hreppi í NorSur-Múlasýslu. —
Þar var hjá þeim vinnukona, sem
GuSrún hét Þorsteinsdóttir; hef eg
heyrt aS hún væri í ætt viS þá Jón
og Hjörleif “HafnaíbræSur”.
GuSrún var ólétt af Stefáns völd-
um. Kom þeim saman um þaS
hjónunum aS leyna því og búa
þaS svo út, aS þaS væri Anna, er
ætti barniS. GuSrún var látin
gæta búsmala um sumariS, og sem
allra minst vera á mannavegum, en
Anna tróS framan á sig fötum, og
leyndi því ekki aS hún væri meS
barni. Líklega hefir prest ekki
veriS vitjaS strax, er barniS var
fætt; en er presturinn kom til aS
skýra drenginn nýfædda, sem mun
hafa veriS séra GuSmundur Er-
lendsson á KlifsstaS), þá lá Anna
á sænginni en GuSrún var á flakki.
Er þess ekki getiS aS presturinn
gerSi - vlS þetta neinar athuga-
semdir. En rétt í þeim svifum
kemur þar Hjörleifur Árnason
hinn sterki. Er líklegt hann hafi
haft njósn af hvaS fram fór í Litlu-
vík. SpurSi hann Stefán hverjir
væru foreldrar þessa barns. Stef-
án lézt verSa fár viS, og svaraSi af
þjósti nokkrum, hvort þaS væri
ekki sjál'fsagt, aS þaS væri barn
þeirra hjónanna, og sem hann líka
sæi aS Anna lægi á sæng. Þá
sneri Hjörleifur sér aS Önnu( og
sagSi: “SnáfaSu á fætur, vesal-
ingur; þaS væri gaman aS skoSa
brjóstin á þér, og svo henni GuS-
rúnu hérna.” Var GuSrún svo
kölluS til viStals. SagSi hún sem
var, aS Stefán væri faSir barnsins,
en hún móSir. En sér hefSi veriS
nauÖugur einn kostur, aS segja og
gjöra þaS, sem þau Stefán og
Anna hefSu sagt sér. Hjörleifur
tók GuSrúnu og son hennar meS
sér. Hann hét Sveinn( og er hann
var fullþroskaSur, var hann lágur
vexti en ákaflega digur, og ramur
aS afli. Var hann vegna vaxtar
síns af sumum kallaSur “kubling-
ur”. Ekkert get eg frá honum
sagt; ætla eg aS hann yrSi ekki
gamall maSur.
Þeim Stefáni og Önnu var
dæmd flenging fyrir þetta athæfi
sitt, og ef til vill fleira. Hefir
hegningin aS líkindum veriS fram-
kvæmd af Stefáni Ólafssyni á Gils-
árvelli, sem þá var hreppstjóri í
BorgarfirSi, og þangaS lýtur þaS,
sem Björn bóndi Ólafsson á Hroll-
augsstöSum minnist á í kveÖlingi
sínum, sem hann nefnir “TíSavís-
ur”. Þar stendur svo: “Stefán
meSur sterkri hönd, stillirs trúi
þjóninn, lét í vetur leika vönd, um
Litluvíkurhjónin.”
ÞaS mun hafa veriS seinna, en
hér er komiS sögunni, aS Stefán