Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 68

134
S Y R P A
hvarf. „Þar er ekkert annaS en
frosthörkur, og áSur langt um
líSur komist þiS í stórskuldir.
ÞiS hlaSiS náttúrlega niSur
krökkunum, og af umrenningum
og betlurum er nóg fyrir, guS sé
oss næstur !“. En þau höfSu nú
setiS og reiknaS og boriS saman
ráS sín í 5 ár, og þaS var enginn
vegur til þess aS fá þeim mjakaS
frá ásetningi sínum. Presturinn
varS aS gera svo vel og iýsa meS
þeim, og um haustió gengu þau
úr vistinni.
Þau liéldu kyrru fyrir í þorp-
inu vetrarlangt. V ilhjálmur
telgdi viSu í bæ sinn og vann þess
á rnilli dag og dag á prestssetrinu.
Anna sat viS vefinn og hjálpaSi
prestskonunni meS hannyrSir.
Um voriS á hvítasunnu stóS
brúSkaupiS. Gömlu húsbændur
þeirra, sem þau höfSu veriS hjá
í mörg ár, héldu veizluna, og
presturinn gaf þau sjálfur saman
í stóru stofunni á prestssetrinu.
En er brúShjónin höfSu kvatt,
og presturinn úr glugga sínum sá
þau fjarlægjast, hristi hann höf-
uSiS meS áhyggjusvip og mælti :
„Látum unga fólkiS spreyta sig ;
en enginn þarf aS ætla sér aS
rySja land í óbyggóum meS fjár-
stofni tveggja vinnuhjúa“.
ÓbygSir Finnlands eru nú samt
sem áSur ruddar og ræktaSar
meS slíkum fjárstofni. Og þó
hafSi presturinn aS vissu leyti á
réttu aS standa,
Við, ungviSiS á prestssetrinu,
fylgdum gainalkunningjum okkar
heim til sín. Sumarlangan dag-
inn örkuSum viS gegnum græn-
laufgaSan skóginn, og um nóttina
héldum viS dansleik í nýju stof-
unni þeirra. Gólífjalirnar voru
aS vísu enn þá gisnar, og enn þá
stóSu ótelgd bjálkahöfuSin út í
hverju liorni. ÞaS var nýbiiiS
aS stinga fyrir ekrunni, ogekkert
sáS enn þá. En í hallanum tók
rúgurinn aS koma upp og grænka
millt feyskinna trékubbanna.Unga
húsfreyjan sló upp eldi á miSju
svæSi því, er skógbert var orSiS,
og mjólkaSi þar í fyrsta skifti
kusu sína. ViS Vilhjálmur sát-
um á steini skamt frá og höfSum
augun á henni, meSan hún sýsl-
aSi þarna í brúSarklæSunum sín-
um sveipuS kvöldroSanum.
Hann var ekki í efa um, aó
hann mundi brátt verSa upp-
gangsbóndi. „Bara aS viS höld-
um heilsunni, og bannsettar frost-
hörkurnar angri okkur ekki“.
ÞaS var eins og liann grunaSi,
hvaS mér bjó í hug, því hann
bætti viS : „víst er hún bannsett-
ur frostarass, keldan þarna niSur
frá ; en ekki þarf annaS en aS
láta hendur standa fram úr erm-
um, nijaka skóginum smátt og
smátt fjær og greiSa sólskininu
veg, þá . , . Enn þá finnst manni
hálfkalt hér aS kvöldinu til, en
kómdu aS sumri og sjáSu þá !“
Eg kom þangaS ekki sumariS