Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 37

S Y R p A
103
anskilinni — konunni minni, sem á heima langt suSur í borginni.”
Og þaS dró niSri í honum, þegar hann sagSi síSustu orSin.
Nú rak Cormigan upp stór augu.
“Eg sé aS eg hefi veriS gabbaSurý’ sagSi Cormigan.
“ESa þú tekiS rangt eftir,” sagSi umsjónarmaSurinn.
“Eg fer meS kistuna til lögreglustöSvanna,” sagSi Cormigan.
“ESa til Kölska,” sagSi umsjónarmaSurinn.
Cormigan kvaddi umsjónarmanninn og þaut út. Vagninn
og hestarnir voru á sama staS og hann hafSi skiliS viS þá. Hann
opnaSi dyrnar á vagninum. Gamla konan var þar enn, og eins
kistan.
“Þú hefir veriS lengi í burtu," sagSi gamla konan; “mér var
fariS aS leiSast.”
“Ó, já,” sagSi Cormigan. “manni hættir viS aS tefja lengi í
Tipperary, því aS þar er svo skemtilegt, og maSur villist þar
stunduml — En nú er eg aS hugsa um aS aka beint yfir aS lög-
reglustöSvunum og afhenda yfirmönnunum kistuna, og biSja þá
fyrir þig."
“Þú mátt biSja þá fyrir kistuna, ef iþú viltý’ sagSi gamla kon-
ant og rödd hennar hljómaSi undarlega í eyrum Cormigans; “ Þú
mátt biSja þá fyrir kistuna, þó eg hefSi nú fariS meS hana heim
til mín, ef eg hefSi veriS í þínum sporum, fyrst eigandinn finst
ekki. — En hvaS mér sjálfri viSvíkur, iþá er þaS fljótt aS segja,
aS eg stíg ekki út úr þessum vagni, fyr en eg kem heim aS þínu
húsi. Þitt hús er mitt hús héSan í frá og aS eilífu. Amen!"
“En hvaS heldurSu aS konan mín segi?" sagSi Cormigan.
“GeturSu ekki ímyndaS þér, aS konan mín hafi eitthvaS um
þetta mál aS segja? Hún á húsiS engu s^Sur en eg; hún er þar
hæstráSandi, og eg gaeti ekki leyft neinum aS koma þar inn fyrir
dyr án hennar vilja.”
“En maSurinn er konunnar höfuS,” sagSi gamla konan, og
þaS var eins og hrygfa væri fyrir brjósti hennar.
“HvaS sem því IíSur(” sagSi Cormigan, “þá er þó konan æf-
inlega drotning heimilisins og kóróna mannsins.”
“HvaSa óttaleg villukenning er þetta?” sagSi gamla konan
og rak upp dálítinn skríkjuhlátur. “ En viS skulum vita hvaS kon'
an þín segir. Ef hún vill mig ekki inn í hús sitt^ þá er hún slæm
drotning og þyrnikóróna manns síns, og þá sný eg frá og til ein-
hverra annara; en vilji hún leyfa mér inngöngu, þá er hún sönn
drotning og kóróna sett dýrum gimsteinum, og þá verS eg hjá
þér alt þangaS til dauSinn aSskilur okkur."