Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 20

86
SYRPA
neitt. Það er stór sæla í því, aS vera skuldlaus. Skuldugur
maður er ófrjáls. -- ÞigtSu meira af ídýfu.”
“Þakk,” sagði Ingólfson. “En hvar ætlarSu aS setjast að,
þegar þú ert 'búinn að koma öllu gullinu í peninga, og búinn aS
borga skuldir þínar?”
“Eg fer til fjarlægra landa,” sagSi Hamar, “ef til vill til ein-
hverrar af SuSurhafs-eyum. MaSur er frjálsastur, þegar maSur
býr meS vilIiþjóSum, og þar hefir hinn hvíti maSur oftast há
völd. En ef eg sezt aS í einhverri stórborginni í Ameríku eSa
NorSurálfunni, þá hefi eg aldrei næSi fyrir iSjulausu ríkisfólki, og
verS um leiS aS fylgja, á ýmsan hátt, hinni fáfenglegu tízku og hé"
gómadýrkun nútímans. Hjá hinum svo kölluSu villiþjóSum lif-
ir maSur, aftur á móti, laus viS alt hrófatildur, og er frí og frjáls,
eins og guS og náttúran ætluSust til aS mennirnir lifSu. — Hvort
viltu heldur kaffi eSa te?”
“Eg skal þiggja kaffi — þakkl” sagSi Ingólfson. “Hafa
margir hvítir menn heimsótt þig, síSan þú settist hér aS?”
“Fjórir á undan þér,” sagSi Hamar. "Þeir voru allir á vis-
undaveiSum. Þeir komu hingaS í dalinn í sitt skiftiS hver, og
leiS langt á milli. Eg bauS þeim öllum næturgistingu, eins og eg
bauS þér, og allir þágu þeir boS mitt. Tveir a'f þeim sneru aftur
viS steininn í hellismunnanum. Hinn þriSji komst alla leiS aS
klettasnösinni. Hann steig út á sylluna á eftir mér, og varS litiS
ofan í giliS um leiS, en þá var tunglsljós á; hann sundlaSi, fékk
svima, misti jafnvægiS og — Má ekki bjóSa þér brauS?”
“Þakk,” mælti Ingólfson, og þaS spratt sviti út á enninu á
honum. “En maSurinn hefir hrapaS alla leiS niSur í gilbotn og
beSiS bana? ”
"Hann hefði hrapaS,” sagSi Hamar og saup meS hægS á te-
bollanum sínum; "hann hefSi hrapaS og veriS dauSur löngu áSur
en hann hefSi komist alla leiS niSur. En eg náSi í hann rétt í
því, aS hann datt út af syllunni. ÞaS stein-leiS yfir hann. Eg
bar hann meSvitundarlausan inn í þennan helli, sem viS erum nú
í. Hann raknaSi viS vonum bráSara, fékk hressingu og sofnaSi
stuttu síSar. En þegar hann vaknaSi á ný, lá hann í runni, skamt
frá fossinum, og riffillinn hans hjá honum. Hann hefir efalaust
hugsaS aS sig hafi dreymt þetta æfintýri — ekki sízt þegar hann
fann ekki hellisskútan á ný — því þegar hann vaknaSi féll foss-
inn fram af bjarginu, rétt yfir hellismunnanum, og huldi hann al-
gerlega, og var engum manni unt aS komast þar inn á bak viS. —
FjórSi gesturinn hvíti var heljarmenni. Eg fann hann sofandi,