Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Side 21

ÆFINTÝRI ÚR ÍSHAFINU
115
inn að rýma til í einurn kofanum. Hann
bar þangað inn olíuvél, lampa, olíu og
vistir til heillar viku.
— Heyrðu, Claude, sagði Ranworth,
við verðum að yfirgefa þig um stundar-
sakir. Það eru nokkrir rússneskir strand-
menn einhvers staðar hér í námunda.
— Rússar! hrópaði Claude Ranworth.
Rússar á Nova Cania. I hvaða erindum?
— Vertu rólegur, sagði bróðir hans
sefandi. Þeir eru ekki keppinautar. Ann-
ars skyldi maður ætla, að þú hefðir feng-
ið nóg af Nova Cania.
Claude greip i handlegg bróður síns.
— Heyrðu, hvíslaði hann ákafur. I kof-
anum, þar sem þú fannst okkur, er
málmklumpur vafinn inn í selskinn. —
Hann er ekki mikill fyrirferðar, en samt
mjög verðmætur. Það er hrein platína.
Þarna eru kynstur af henni.
— Tæplega áhættunnar virði, sagði
John Ranworth dauflega. En við verðum
að fara að komast af stað. Þið hjarið
nokkra klukkutíma ennþá. Við þurfum
óliklega að vera mjög lengi burtu. Ég
þarf aðeins að spyrja Petrovitch nokk-
urra spurninga. Hann er nógu hress til
að svara skýrt núna.
— Norð-norð-aust, held ég, herra,
svaraði Rússinn, er Ranworth spurði
hann í hvaða átt strandfélagar hans
væru. Ég hugsa að ég geti fylgt leið
okkar til baka, þaðan sem þér funduð
okkur, en héðan -— nei.
— Mig langar nú ekkert til að snúa
við aftur, sagði Ranworth, en við verð-
um líklega að gera það, svo að við lend-
um ekki á villigötum. Þér vitið líklega,
að fokið hefur í slóðina í stórhríðinni ?
— Það eru nokkrar sérkennilegar hæð-
ir, sem ég hugsa, að ég geti þekkt aftur,
svaraði Rússinn.
Skyndilega datt Ranworth nýtt í hug.
— Heyrðu, Ciaude, kallaði hann. Þú
hefur líklega ekki af tilviljun tekið eftir
svöi’tum reykmekki í norð-norð-austri
fyrir hér um bil þremur vikum?
— Jú, svaraði bróðir hans. En þú
varst ekki neins staðar í nánd við Nova
Cania þá?
— Nei, sagði John Ranworth. En
hvernig leit hann út? I hvaða átt sástu
hann?
— Ég man það vel, hélt Claude Ran-
worth áfram. Það var um klukkan þrjú
að morgni. Það var sólarlaust, og yfir
höfðum okkar hékk stór skýflóki. Ég
sá ljósglampa bregða fyrir neðan á ský-
flókanum og heyrði því næst lágan hvell.
Milli glampans og hvellsins liðu um sjö-
tíu sekúndur eftir mínum reikningi, því
að ég hafði ekkert úr handbært.
— Þú hefur alltaf verið leikinn í að
telja mínúturnar, sagði Ranworth. En
hvað gerðist svo?
— Þéttur reykmökkur kom úr þessari
átt. Hann hékk saman nálega tvær stund-
ir, en klofnaði síðan.
— Geturðu sagt mér í hvaða átt þú
sást glampann?
— Já, sagði Claude. Sérðu fjallið
þarna, með einkennilega, klofna tindin-
um? Ef þú stendur framan við annan
kofann í röðinni, talið frá okkur, en tind-
urinn nákvæmlega í sömu línu og stað-
urinn, sem glampinn kom frá. En hvers
vegna hefurðu svo mikinn áhuga fyrir
þessu, John?
— Af því að ég hef allar hugsanlegar
ástæður til að ætla, að glampinn, sem þú
sást, hafi verið frá sprengingu loftfars-
ins, sem þessir Rússar komu hingað í.
Claude Ranworth bandaði hendinni
gremjulega.
— Ég hélt að ég hefði uppgötvar eitt-
hvert óvenjulegt náttúrufyrirbvigði,
sem ætti skylt við jarðelda, hrópaði hann.
Svo ég segi þér eins og er, þá skrifaði
ég ítaidega skýi'slu um líklegt eldgos í
15*