Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Qupperneq 37

Peter Bendow:
Hafi maður lögregluhund...
Jakob Ó. Pétursson íslenzkaði.
»Baróninn« var nýkominn úr einni
dvöl sinni í höll nokkurri í enskum hall-
arstíl, sem á alþýðumáli er kölluð »Búð-
in«.
Fyrstu dagarnir höfðu verið býsna
þægilegir. Menn koma ekki tómhentir úr
betrunarhúsi. Ríkið greiðir kaup fyrir
vinnu, einnig þá, sem unnin er i fangelsi,
en því miður ganga slíkir spariskildingar
fljótt til þurrðar, þegar glaðzt er með
gömlum vinum. Nú var »baróninn« fé-
laus. Hann varð því að vinna, og nú þeg-
ar hafði hann reynt tvennt: að vera
kauplaus háseti á skipi og berklasjúk-
lingur með vondan hósta.
En á ömurlegum, þokufullum nóvem-
berkvöldum, þegar kuldinn er bitur,
hugsar fólk aðeins um að komast heim.
f>að leið á nóttu. Göturnar tæmdust
smámsaman, og síðustu nætursvallararn-
ir reikuðu heimleiðis, — jafnvel götu-
drósirnar hurfu.
Nóvembersnjórinn fraus á gangstétt-
unum, og »baróninn« sveið í andlitið af
ísköldum úðanum, þar sem hann ráfaði
eftir veginum, sem liggur til Drammen.
Hann ók sér og bretti frakkakragan-
um upp yfir eyrun.
Það var nokkurnveginn nýr og næsta
snotur frakki, keyptur í fatabúð á Nýja-
torgi, rétt eftir að »baróninum« var
sleppt lausum.
Kuldi og fordild höfðu til þessa hindraö
»baróninn« í að breyta frakkanum í
brennivín.
Hundur kom trítlandi á móti honum og
nasaði í ýmsar áttir. Hann þefaði einnig
af »baróninum«.
— Jæja þá, ja-jæja, karlinn. »Barón-
inn hafði gaman af hundinum, og þetta
var reglulega fallegur hundur með úlfs-
eyru og þróttmikinn skrokk.
»Baróninn« og hundurinn áttu samleið
eftir Drammenveginum, fram hjá verzl-
unarbyggingunni. En að lokum varð
»baróninn« þreyttur.
Nú tók hann fyrir alvöru að hugsa til
náttstaðar.
Einhvers staðar hlaut að vera dyra-
þrep eða því um líkt. Það var of langt
til tigulgerðarhúsanna, — og svo gat
hugsast, að einhvers staðar væri eitthvað
að »finna«.
En hann varð að losna við seppa. Samt
sem áður — hvolpa rekur maður ekki
frá sér að nauðsynjalausu. Hvolpar hafa
ekkert að vanrækja og geðjast að góðum
félagsskap. Seppi lagði undir flatt, dill-
aði skottinu, og sýndi ekkert farafsnið
á sér.
»Baróninn« bölvaði. Hann þreif í háls-
bandið á hundinum og ætlaði að kasta
honum yfir girðinguna, inn í refarækt-
arlóðina í Sumargötu.
En hann hikaði við.
Gaman að vita hver á skepnuna. Ef til
vill væri hægt að vinna fyrir fundarlaun-
unum.
Hann kipptist við. »Lögreglan Oslo«,
var letrað á hálsbandið. Lögreglan í Os-
17*