Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 4

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
meiri hluti skipshafnar var óvígur eða fallinn.
Okkur brá því ekki lítið í brún, þegar hann,
að aflokinni viðgerð á mestu skemdunum, gaf
skipun um að halda beina leið til Yormouth.
Hypjaði hann sig því næst niður í farbúð sína
og lagðist í rekkju.
Skipshöfnin varð hamslaus yfir slíku háttalagi,
þvi að allir höfðu glatt sig við þá lilhugsun,
að geta fært heim hið stóra óvinaskip og unnið
þannig til fjár og frægðar, því að þessi orusta
hafði sannarlega kostað of mikið til þess, að
láta alt ganga úr greipum sjer fyrirheigulsskap
kapteinsins.
En það þýddi ekki að deila við dómarann.
Tíundi kafli.
Ógæfan steðjar að.
Það leið ekki á löngu, áður Hawkms kapt-
einn var orðinn afar-óvinsæll meðal skipshafn
arinnar, bæði sakir heigulsháttar og undirferils,
sem greinilega kom í Ijós í öllu hans athæfi.
Hann læddist oft að þeim, er á verði voru,
bæði mjer og öðrum, og stóð á hleri til að
vita, hvort ekki væri talað illa um sig; það var
vandalaust að sjá það, að hann átti sjer alstaðar
ills von. Það var einungis einn maður á skip
inu, sem hann virtist geta felt S'g við, og sem
lika var öilurn stundum hjá kapleininum í far-
búð hans. Þessi maður var einn af undirfor-
ingjunum. Við vorum allir fullvissir um það,
að þennan mann notaði kapteinninn fyrir njósn-
ara. Gekk hann alstaðar snuðrandi og bar
sögur til kapteinsins, en þó bar af, hve hann
Ijet sjer ant um, að sveima kringum mig.
Pað var dag nokkurn, að Swinburne gamli
kom til mín og bað mig að gjalda varhuga
við, að láta mjer aldrei hrjóta hnjóðsyrði um
kapteininn, því að undirforinginn væri bókstaf-
lega altaf á hælunum á mjer. »Þjer skuluð
vara yður á þeim p lti,« sagði hann,
»Jeg þakka þjer fyrir velvilja þinn til mín,
Swinburne,« svaraði jeg. »En jeg geri skyldu-
störf mín, og jeg veit, að jeg geri þau óað-
finnanlega. Jeg hefi því ekkert að óttast.«
»Já, jeg veit, að það er satt, en það hrekk-
ur kanske ekki til — því, ef það er ásetn-
ingur eins kapteins, að ræna einhvern æru og
mannorði og stöðunni með — þá er ekki um
að tala — völdin öll og rjetturinn eru í hans
hötidum. Þjer verðið að fyrirgefa, herra Simple,
þó jeg sje dálítið berorður, en jeg hefi verið
lengur í sjóhernum en þjer. Og jeg segi nú
bara svona til vonar og vara: Gætið þess, að
hlaupa ekki á yður, hvað sem á dynur.«
*J3i Íeg sI<a' reyna það; en ef í nauðirnar
rekur, get jeg krafist úrskurðar herrjettarins.*
»Það er öldungis rjett; en hvað haldið þjer,
að það hafi upp á sig? Það er eins og að
beita upp í stormiun með strauminn til hljes.
Líkindin til að ná höfn, eru jsfniítil og þúsund
á móti einum. Og náist land — þá er sama
og strand. Skútan sliguð og lek, seglin gat-
slitin, þunn eins og pappír, og allur reiði í
einni bendu. Engin viðgerð fáanleg. Gerðu
svo vel: eintómt flak og eilift strand. Ónei,
herra Simple. Einasta ráðið er, að látast vera
alls óvilandi, en vera slægur setn höggórmur,
vera á verði eins og maður ætti fjandans von
úr hverjtrm kima, því eilt er víst og áreiðanlegt:
Sje kapteinninn njósnari og iligjarn, þá er
engin skip.shöfn svo heilög, að hann finni ekki
þar einhvern hjálparmann.
»Eru þessi orð meint til mín? herra Swin-
burne,« var sagt rjett fyrir aftan okkur. Jeg
sneri mjer við, og sá þá, að kapteinninn var
þarna kominn. Hafði hann læðst að okkur,
meðan Swinburne gamlj Ijet dæluna ganga.
Swinburne ansaði engu, en bar hendina upp
að húfunni og gekk í burtu.
»Jeg verð að álita, herra Simple,« sagði
kapteinninn, »að yður finnist það vel viðeig-
andi á sk;pi Hans Hátignar, að standa á tali
við undirmenn yðar og baknaga kaptein yðar
og finna að gerðum hans.«
»Hafi kapteinriinn heyrt samtal það, er á
undan var gengið á milli okkar,« svaraði jeg,
»gelur ekki hjá því farið, að þjer hljótið að