Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 8

86
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Englandi og á írlandi, og einn af þessum vin-
um hans var Belmore lávarður.
Strax og þau feðgin komu til Englands,
höfðu þau neyít allra ráða til þess að reyna
að hafa upp á mjer, en, eins og gefur að skilja,
urðu allar Llraunir þeirra í þá átt árangurs-
lausar. Hið eina, sem þau gátu gratið upp,
var það, að jeg hefði verið kallaður fyrir her-
rjett og orðið að láta af stöðu minni á her-
skipinu; en lengra gátu þau ekki rakið feril
minn.
Pað leið ekki á löngu áður en níðingsskap-
ur Privileges lávarðar gagnvart mjer var kunnur
meðal aðalsfólks Lundúnaborgar, og eins og
gefur að skilja, mæltis-t slíkt illa fyrir.
Dag nokkurn fjekk jeg eftirfarandi brjef frá
O’Brian, sem þessa dagana hafði komið heim
úr leiðangri og lagt skipi sínu í lægi við Spit-
head. Hann kom heim með frægum sigri og
svo mjög fanst flotas:jórninni til um hreysti
hans og framgöngu, að hann var aðlaður.
Brjefið hafði hann sent upp á von og óvon,
því að ekki vissi hann heldur en aðrir, hvað
af mjer var orðið. Brjefið var á þessa leið:
»Kæri Pjetur!
Hvar í heiminum ertu annais niðurkom-
inn ? Nú hefi jeg ekkert um þig frjett í tvö
ár? Jeg hefi fengið brjef þitt, þar sem þú
skýrir mjer frá hinni svívirðilegu herrjettar-
árás á þig, en þú hefir líklega ekki heyrt,
að bölvaður óþokkinn er nú búinn að fá
uppgerðan þann reikning. Ó-jú, Pjetur minn.
Hann flutti sem sje sjálfur brjef þ'tt á skipi
sínu. Jeg hitti hann svo af tilviljun í boði
einu. Jeg nefndi þig þar og gaf honum
með því tækifæri til að baknaga þig og
ærumeiða, en Ijet hann þá vita svona hjer
um bil skýrum orðum, að hann væri sfór-
lygari og erkifantur. Hann sá sjer því ekki
annað fært stöðu sinnar vegna, ef hann átti
að láta sjá, að hann vildi halda uppi heiðri
sínum og mannorði, sem auðvitað ékkert
var, en að skora mig á hólm, því að jeg
e II' þíji vnd egi, al hr'a næg vitni við.
Og svo skaut jeg hann ósköp kristilega og
skaplega. En það virtist svo, sem hann yrði
fáum harmdauði, því að allir hötuðu hann
og fyrirlitu, eins og von var tl. Reyrdrr
varð flotaforinginn alvarlegur á sv’pinn, en
þó var auðsjeð á öllu, að hann varð guðs-
feginn að losna við hann, og var mjer í
rauninni stórþakklátur fyrir handarvikið, því
að hann fjekk þarna tækifæri til að troða
frænda sínum í skarðið. En nú s'<al jeg
lofa þjer að heyra annað. Hann O’Sullivan,
sem þú kannast við, hefir nú verið sendur
heim frá Indlandi og konan hans, barnfóstr-
an, kom með honum. Jeg náði í hana og
sagði henni hreií.t og beint, að jeg þekti
alla söguna og spurði hana, hvað hún hefði
gert af barninu, sem hún hafði skift á fyrir
sitt eigið barn. Hún varð alveg að gjalt',
skinnið að tarna, og sagði mjer, að það
hefði druknað í Plymouth-höfninni, og við
sama tækifæri hefði manni sínum verið
bjargað frá druknun af ungum sjóliðs for-
ingja, sem hjet — — og svo losaði hún,
svei mjer þá, brjefspjaid úr barminum með
nafn’nu þínu á! Pá segi jeg við hana:
»Vitið Jajer nú, kona góð, að þjer, með
þessum glæpsamlegu barnaskiftum, hafið
gerspilt gæfu og framtíð unga liðsforingjans,
sem bjargaði manninum þ'num. Með þessu
hafið þjer rænt hann bæði eignum og met-
orðurn.* Hún glapti á mig eins og hel-
stunginn grís og hóf upp veiti og hjartasker-
andi harmatölur, og sór það við skegg silt,
að hún skyldi bæta fyrir þessa synd. Pað
er heldur engin hætta á öðru, að hún gerir
það fúslega, því að hún má ekki heyra nafn
þitt, svo að hún blessi þig ekki af öllu
hjarta. — Ójá, jeg hefði nú reyndar miklu
meira að tilkynna |ajer, Pjesi minn, en jeg
nenni ekki að skrifá meira, meðan jeg veit
ekki, hvort þú færð þetta nokkurntíma. Láttu
mig nú ekki lengi bíða eftir svari.
Pinn einlægur
Terents 0’Brian,«