Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 9

i
m. . ■%
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Jeg skrifaði O’Brian strax um hæl og S3gði
honum í stuttu máli, hvað á digana hefði
drifið, og bað hann um að koma í snatri til
Lundúna.
Helena systir mín bjó hjá mjer á gistihúsinu.
Hafði hún verið afar-hrædd um mig allan
þennan* tíma, sem enginn vissi um mig og
hjelt mig dauðann. Hún hafði átt í miklum
erfiðleikum eftir dauða föður míns og orðið
að hafa ofan af fyrir sjer með ýmsu móti, því að
alt búið var selt á uppboði upp í skuldir, en
hún gekk frá slypp og snauð. O’Brian kom
til okkar strax og hann hafði fengið brjef mitt
og urðu þá sannarlegir fagnafundir. Nú
leið hver dagurinn af öðrum í velsælu og
fögnuði, því að nú virtist hamingjuhjólið fyrir
alvöru að hafa snúist mjer í vil.
Pað var einn daginn, að málafærslumaður
minn kom til mín í gistihúsið. ' Jeg hafði
fengið hann til að höfða mál á föðurbróður
minn. Þegar' t lkynt var koma hans, vorum
við öll saman komin, vinirnir. Hann gekk til
mín og heilsaði mjer með þessum orðum:
*Jeg leyfi tnjer bjermeð að óska yðar hágöfgi
til hamingju.c
Hershöfðinginn, O’Brian og jeg þutum allir
á fætur frá morgunverðarborðinu, því að svo
mjög brá okkur við þennan óvænta titil, sem
hann ávarpaði mig með. Málafærslumaður-
inn skýrði okkur nú frá, að eftirfarandi skýrslu
hefði hann fengð frá hinum lögfræðislega
ráðunaut föðurbróður míns:
Einn daginn, þegar föðuibróðir minn var á
gangi f garði sínum ásamt með málafærslu-
manni sínum, og voru að ræða mál sín, höfðu
þeir staðnæmst neðan undir einum af gluggum
hallarinnar. >Pjer verðið að sýna mjer fult
traust og megið ekki dylja mig neins,« hafði
málafærslumaðurinn sagt, >því að annars get jeg
ekkert gcrt fyrir yður í þessu máli, sem
bróðursonur yðar hefir höfðað á yður. Pjer
haldið því fast fram, að um nokkur barna-
skifti geti alls ekki verið að ræða?«
»Já, það geri jeg,« hafði lávarðurinn svarað.
»Rað eru alt saman bláberar álygar.c
87
»En má jeg spyrja yðar hágöfg', hvernig á
því stóð, að yður þótti ráðlegast að láta herra
Simple lenda á vitfyrringahælinu?« .
»Pað var af því, að jeg hata hann frá fyrri tíð.«
En hann hafði varla slept orðinu fyr eií þeir
heyrðu að eitthvað þaut gegnum loftið og í
sömu andrá, að eitthvað féll þungt til jarðar.
Reir sneru sjer við. Og fyrir fótum þeirra lá
sundurmarinn líkami hins umskifta etfingja.
Veslings litli drengurinn hafði hallað sjer út
um gluggann upp yfir þeim til þess að horfa
eftir föðurbróður mínum, en mist jafnvægið og
steypst niður á sleinstjettina, sem lá kring um
höllina.
»Refsinornin,« hvíslaði föðu>bróðir minn hás-
um róm og hneig n ður. Hann varst axbor-
inn inn. Hann hafði fengið hjaitaslag af hinni
áköfu geðshræringu, er gre'p hann, er hann sá
öilög drengsins. Og hann var innan stundar
liðið lík.«
Relta hafði skeð daginn áður og lögfræðis-
fulltrúi föðurbróður míns hafði strax tilkynt
málafærslumanni mínnm atburðinn.
Óðara og málafærslumaðurinn var kominn
út úr dyrunum, lagði jeg hendumar utn háls
Celeste — og O’Brian gerði s'.íkt hið sama við
Helenu syslur mína. En honum varð að fyrir-
gefast þetta undir þessum kringumstæðum.
Daginn eftir fluttu blöðiri frásögu um at-
burði þessa og he'llaóskunum fór að rigna
yfir mig. Og þá þótti mjer sem hamingjan
setti kórónuna á a!t saman, er jeg fjekk tilkynn-
ingu um það frá f otamátastjórninni, að jeg
væri hjermeð útnefndur freigátukapteinn. Og
flotamálaráðherrann beiddist þess sjeistaklega,
að hann mætti afrtenda mjer skipunarbrjefíð
sjálfur persónulega.
Regar við sátum við miðdcgisborðið daginn
eftir, heyrðum við alt í einu einhver ólæti og
ryskingar niðri í anddyrinu. Og í sömu and-
ránni kom upp til okkar þjónn hershöfðingj-
ans og tillkynti mjer, að maður væri niðri, sem
vildi finna mig og hefði hann barið alta þjón-
ana fyrir það, að hafa ekki sýnt sjer hæfilega
virðingu.