Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 12

90
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
gera, svo mjer dalt í hug, að nú væri gott
tækifæri til að losna við þau, og þess vegna
skrifaði jeg Manson, vini mínum, og bað hann
að selja þ.,u.«
*F*jer hljótið að treysta honum vel, fyist
þjer gefið honum svona lausar hendur. Hvað
hindrar hann í að hefja peningana og hverfa
með þá.«
»Alls ekkert, nema það, að hann getir það
ekki.«
Rrekinn maður, rauður í andl ti og með
hvítt yfirskegg kom til þeirra og þung hendi
sló á öxl Steele með svo miklu afli, að hann
mátti bita á jaxlinn til að reka ekki upp reiðióp.
»Halló, Steele, gamli gaur!« hrópaði hinn
ókunnugi. »Mjer þykir afskaplega vænt um
að sjá yður. Jeg hefi leitað um allan bæinn
að yður og komið til ræðismannsins, en hann
Ijet sem hann vissi eigi um yður. Jeg ímynda
mjer, að hann hafi haldið að jeg hafi trúað
sjer, en jeg er nú eldri en tvævetur og hefi
kynst slíkum mönnum fyr. En hvað sje jeg,
það eiuð þjer sjálíur, ræðismaður, jeg sá yður
ekki. En jeg stend við það, sem jeg sagði.
Pjer sögðuð mj?r, að þjer vissuð eigi hvar
Steele væri, og nú f nn jeg yður hjer með
honum. Mjer f.nst sannarlega, að þjer ættuð
að biðja mig afsökunar.«
»Jeg er eigi í skuld við yður fyrir neitt,
ekki einu sinni embætti mitt. A I r, sem inn
til mín koma, virðast álíta, að jeg eigi þeim
slöðu mína að þakka. Par að auki vil jeg
láta yður v.ta, að það er ekki skylda mín sem
ræðismanns, að gefa upp heimilisfang manna
til allra ókunnugra, sem spyrja ert r þeim.«
»Já, það er gott og blessað, hr. Stohes,«
svaraði óberstinn glaðlega, um leið og hann
dró stól að borðinu og tók sjer þar sæti,
óboðinn. »|eg er ekki vanur að hætta við
neitt það, sem jeg hefi einselt mjer að fram-
kvæma, og jeg vissi, að jeg mundi finna Steele
að lokum, ef hann væri hjer í bænum. En
kæri Steele, þjer ættuð nú að vera í New York.
Par má gera góð viðskifti, þ 'í að alt er þar
í uppgangi.«
»Jeg er búinn að fá nóg af viðskiftum,*
svaraði Steele freinur daufur í dálkinn.
»Vitleysa ! Pað er heimskulegt fyrir dugleg-
an og gáfaðan mann eins og yður að tala
þannig og leggja árar í bát. Þetta minnir mig
á eilt, hafið þjer selt þessi Northern Pac f c-
hlutabrjef, sem þjer áltuð í fjárkreppunni
sællar minnningar?*
»Nei, jeg hefi eigi sell þau.«
»Pjer e.igið þau enn ? Pá óska jeg yður til
hamingju, því að eins og málum er komið,
eigið þjer þar laglegan skilding til að byrja
með og þjer megið treysta mjer til að hjálpa
yður áfram.«
»Hlutabrjefin virtust eigi sjerlega verðmæt
síðast, þegar jeg bað um lin út á þau, óbersti,«
sagði Steele þurlega.
Óberstinn skellihló.
»Ó, hafið þjer eigi gleymt þeim smámunum
enn? En þjer hurfuð svo skyndilega frá Waim-
ington, að jeg gat eigi gefið yður skýringu.«
»Jeg þurfti enga skýringu, Bcch óbersti.
Pjer neituðuð að lina mjer peninga, sem jeg
hafði not fyrir og til þess höfðuð þjer vitm-
lega fullan rjeít.«
»Já, en hvers vegna neitaði jeg — hvers
vegna? Svarið því.«
Óbeistinn lagði góðlátlega hend na á öxl
Steele.
»Peirri spurnmgu er auðsvarað,* svaraði
Steelð. »Pjer vilduð eigi, að jeg fengi pen-
inga, það var alt og sumt.«
»Að vísu vildi jeg það ekki, en þjer ættuð
að vera mjer þakklátur fyrir að jeg neitaði.
Jeg var málavöxtum kunnugri en þjer, og vissi,
að þessir peningar hefðu farið sömu leið og
hinir.«
»Jeg trúi yður.«
»Já, eu þjer trúðuð mjer eigi þá og þjer
fóruð svo skyndilega u'r húsum mínum, að
jeg gat ekki skýrt þetta fyrir yður.«
Par sem ameríska ræðismanninum fanst sjer
ofaukið við samtai þetta, ýtti hann stól sínum
frá borðinu og stóð á fætur.
»Jeg ætla að fara, Sleele,« sagði hann. »Jeg