Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 16

94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
skeyti, sem hvortveggja varð honuui til hugg.
unar. Brjefið hljóðaði þannig:
»Kæri, herra Steele!
Hversu mikil gáta er eigi mannshjartað.
Síðan þjer fóruð frá Ameríku, hefi jeg þráð
að sjá yður og að ósk mín rættist. Pjer áttuð
fyrstu og einu ást mína, og þó skrifa jeg yður
þessar línur jafn rólega eins og jeg væri að
panta klæðnað hjá klæðskeranum mínum.
Jeg fann það nú, sem jeg hefði átt að vita
fyr, að í úíbrunninni ösku tendrast aldrei
eldur að nýju. Jeg veit, að yður mun jeg
finnast reikul og lílt treystandi, einkum eftir
viðræður okkar í gær, þegar jeg komst svo
við af endurminningunni einni um liðna
daga, að jeg grjet. En er jeg ásökunarverð
fyrir það, þótt jeg komist að því, að jeg er
breytt og ímyndi, mjer, að þjer sjeuð það
einnig. Mitli okkar getur aldrei verið annað
en vinátta, sem verður okkur æ meiri fróun,
því eldri sem við verðum. Jeg leysi yður
frá heitorði yðar. Rað er árangurslaúst að
heimsækja okkur, því að við frændi verð-
um lögð af stað til Rómaborgar, áður en
þjer fáið bijef þetta, En þjer megið treysta
því, að jeg verð ætíð
yðar
Sadie Bech.»
»Nú, skárri eru það nú ósköpin,* hrópaði
Steele undrandi, þegar hann var búinn að lesa
brjefið. »Ungfrúin er, þegar öllu er á botn-
inn hvolft, heiðarleg, og jeg hefi eigi getað
leynt ' hana instu tilfinningum mínum. En
guði sje lof fyrir ákvörðun hennar. Af brjef-
inu virðist mega ráða, að henni liggi þetta í
ljettfl^rúmi, jafnvel þótt jeg væri það flón, að
halda, að jeg hefði bakað henni sorgar.*
Rað ’ var maður frá sjer numinn af g'eð1,
sem heimsótli ræðismanninn þann dag.
♦ Nokkuð að frjetta, Steele? Rjer virðist
vera í mun betra skapi i dag en áður.«
»Já, jeg hefi margar fregnir að færa. Mjer
vjrðist vera þau ósköp ásköpuð, að verða að
afturkalla það daginn eftur, sem jeg sagði dag-
inn áður, þess vegna er jeg hjer kominn. Bech
er farinn til Rómaborgar og ungfrú Sadie hefir
slitið trúlofuninni.*
»Nú! Hvers vegna?«
»Jeg veit eigi um nokkra ástæðu, en auk
þíss þarf eigi á slíku að halda. Ungfrúnni
hefir sennilega litist betur á Róm en Neapel.«
»Rjett er það,« tautaði ræðismaðurinn fyrir
munni sjer. Hann fór að velta því fyrir sjer,
hvort orð hans við Bech um að Steele væii
í klípum, hefði eigi flýlt fyrir burtförinni.
»Svo hefi jeg fengið áríðandi skeyti frá
Philip Manson,* hjelt Steele áfram og ljek á
alsoddi. Hann hefir selt Northern Pacific
hlutabrjefin fyrir verð, sem bætir mjer alt mitt
fyrra tjón.«
»Steele, þjer eruð miklum mun glaðari nú
en um þetta leyti í gær. Jeg giska á, að næst
segið þjer mjer, að þjer sjeuð að fara til
Bandaríkjanna og skiljið mig sorgbitinn eftir.
»Alveg rjett. En það eru engin lög til, er
neytt geta yður að vera hjer kyr, þar sem til
eru þúsundir æltjarðarvinir, sem gjarnan vilja
koma í yðar stað. Manson er settur forstjóri
Wheat Belt járnbrautafjelagsins og hefir skrif-
stofu í Chicago og hann býður mjer gömlu
deildarstjórastöðuna aftur, svo að jeg ætla að
kyrja kveðjusönginn til Neapel, sem jeg hefi
heyrt svo oft hjer. Jimmy, jeg ætla nú að
reyna að verða góður og gegn borgari. Ekk-
ert brask framar. Fje mitt legg jeg í trygg
skuldabrjef og jeg ætla að byrja á vinnu minni
aftur og sýna Manson gamla, hvað duglegur
maður getur gert fyrir Wheat Belt félagið.«
John Steele kom til Ameríku til þess að
komast að því, að það er hægra að ætla sjer
alt gott og göfugt, en að framkvæma það.
Hann settist að í C'cago og komst fljótt að
því, að það var hægur vandi að lána þar út fje
gegn góðum vöxtum. En hann var mjög
gætinn, treysti engum manni, en rannsakaði
sjálfur þá tryggingu, sem í boði var, áður en
hann Ijet fjeð af hendi. Auðvitað varð hann
að nota lögmenn við viðskifti þessi, en [?ar