Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 21

NÝJAK KVÖLDVÖKUR
99
Sleele tald'st svo til, að hann gæti náð í
meirihluta hlutabrjefanna fyrir tæpar 3 þúsundir
dollara; gat hann fyrir þá upphæð keypt alt
að 60n/o með því verði, sem unga stúlkan
hafði nefnt. Rað voru hreinir smámunir. Rví
næst ætlaði hann að láta Rockervelt rjeltindin
eftír fyrir upphæð á milli 300,000 og 500,000
dollara. Ef það iækist, mundi hann að minsta
kosti ná inn því fje, sem hann hafði mist í
fjárþröng þeirri, sem þ.eir Rockervelt, Blair og
Bech höfðu af stað komið. En ef hepnin var
með honum, var meira í húfi en það. Auk
þeirrar ánægju, að ná álitlegri fjárupphæð frá
Rockervelt, mundi það einnig vera hinn mesti
ósigur fyrir T. Acton Blair, því að bænda-
brautin lá í vesturhluta þess landssvæðis, sem
hann átti að gæta að því, er hagsmuni Rocker-
velts-fjelagsins snerti.
Andvarp frá ungu stúlkunni minti hann á,
að hann var að gleyma kurteisiskyldum sínum
og hinir glæsilegu loftkastalar hurfu sjónum
hans.
»En hvað þetta eru fögur hjeruð, sem við
ókum um,« mælti hann, »skógi vaxin dalur og
tær, niðandi Iækur. Það er svo yndislega
hressandi eftir hávaðann og gauraganginn í
borginni. Rað hlýtur að vera yndislegt, að
eiga hjer heima.«
»Nei, sannarlega ekki,« hrópaði unga stúlkan,
»það er hræðilegt. Menn geta drepist hjer úr
léiðindum. Hver dagurinn líður eins og sá
síðasti og enginn líkindi til, að nokkuð skáni.
Jeg er orðin hundleið á lífinu hjer og langar
til borgarinnar.«
Um leið og hún mælti þessi orð, leit hún á
hann tælandi augum og hann ímyndaði sjer, að
hún bæði sig samúðar og ef til vill hjálpar.
Pegar öllu var á botnin hvolft, var hann aðeins
ungur maður, en hún ung og falleg í kaup-
bætir.
»Er það salt?« mælti hann um leið og hann
hallaði sjer áfram. »Jeg held að það mundi
vera hægt«.
»Haldið þjer það?« spurði hún og horfði
beint framan i hann.
Á þessu örlagaþrungna augnabliki staðnæmd-
ist lestin við trjepall og Joe opnaði dyrnar og
kallaði:
»Nú erum við komnir! BunkerviIIe!«
Dorothy Slccum rjetti Steele hendina í
kveðjuskyni. Hún þakkaði honum enn einu
sinni fyrir það, að hún hafði fengið að vera
með og bætti við:
»Ef þjer komið einhverntíma seinna til
Bunkerviile, vona jeg, að þjer gleymið mjer
ekki.«
»Gleyma yður!« hrópaði ungi maðurinn
hrifinn. »Rjer lítið alt of smáum augum á
Bunkerville. Mjer finst það indæll staður.
Jeg kem mjög bráðlega og heimsæki bæinn,
ekki vegna hans sjálfs, heldur vegna þess, að
Dorothy nokkur Slocum býr þar.«
Ungfrú Dorothy gegndi fagurgala þessum
engu, en hún hló og roðnaði, sem fór henni
vel, og Steele komst að þeirri niðurstöðu, að
hún hefði ekkert þykst við orð hans,
Pegar hún var farin, spurði hann Joe til
vegar til Hazletts lögmanns, og þegar hann
hafði fengið þær upplýsingar, gekk hann þang-
að hröðum skrefum. Steele hafði lánað álit-
legar fjárupphæðir út á fasteignir í Bunkerville,
og lögmaðurinn hafði skrifað honum, að það
væri örðugt að fá skuldunautana til að borga
vextina, vegna örðugra tíma. Ef eignirnar
væru seldar, hjelt lögmaðurinn að þær mundu
eigi seljast fyrir veðinu, og Steele hafði þess
vegna skrifað honum og sagt, að hann mundi
koma til Bunkerville til að ráðfæra sig við ’nann
hvað gera ætti.
Lögmaðurinn hafði búist við honum með
almennu lestinni, og var þess vegna ekki á
stöðinni til þess að taka á móti honum. Hafi
Hazlett búist við heirnsókn gamals, innþornaðs
okurkarls, gráðugum í að ná inn fje sínu,
hefir hann orðið meira en lítið undrandi við
að hitta brosandi, ungan mann, sem virtist
hafa alt annað í höfðinu en hið umrædda fje.
»Við ættum kanske að ganga út,« mælti
lögmaðurinn, »og líta á hin umræddu hús.«
»Gott,« sagði Steele, »ef það drcgur eigi
13*