Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 26

104
NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
»En hvers vegna fór hann að braska í hveiti.
Það er hættulegra en dynamit.*
»Jeg veit það ekki,« sagði ungakonan grátandi,
Hann hjelt, að hveiti mundi ábyggiiega stíga.*
»Já, það halda menn æfinlega. Hvað keypti
hann mikið?«
»Eina miljón bushels.*
»Guð sje oss næstur. Vitið þjer fyrir hvaða
verð?«
»Já, 78 sent.«
»F*að er ómögulegt! Ætlið þjer að segja
mjer, að þið hafið verið svo heimsk, að kaupa
fyrir 780 þúsundir dollara, þar sem þið aðeins
áttuð 50 þúsundir. Hvað mikið áhættufje
gre'ddi hann umboðsmanninum, þegar hann
gerði kaupin?*
»Tíu þúsundir dollara.*
»Sem þannig hefir farið við það, að hveitið
fjell 1 cent á bushel.«
»Já, og síðan hefir hveiti stöðugt fallið og
nú er verðið 74>/i. Við höfum þegar greitt
umboðsmanninum 37,500 dollara og falli hveit-
ið enn um 1 cent, eigum við eigi nægilegt
fje til greiðslu, en missum alt sem við eigum.
Síðustu 3 vikurnar hafa verið versti tími lífs
míns.«
»Pað get jeg vel skilið. Nú, hvað viljið þjer
að jeg geri?«
»Hr, Steele, mig langar tíl að biðja yður
að ganga inn i kaupin. Pað getur varla
lækkað mikið úr þessu og Tom segir, að það
muni vafalaust stíga. Á sama tíma í fyrra
stóð hveiti í 89 og ef sama verð hefði verið
í ár, mundum við hafa^ grætt yfir 100 þús.
dollara. Þjer eigið ekki jafnt á hættu og við,
því að við keyptum fyrir 78 og þjer munuð
geta keypt fyrir 74V4.
»En jeg sje ekki, hvernig það getur hjálpað
yður, þótt jeg gangi inn í kaupin.«
»Jú, ef það hækkaði yfir 80 -7* og Tom
segir, að það sje hann viss um að verði innan
fárra vikna — munduð þjer græða vel og
geta endurgreitt okkur fje okkar.«
Pó alvara væri á ferðum, gat Steele eigi
annað en brosað yfir svo sláandi dæmi upp á
kvenlega röksemdafærslu. Auðvitað gat hann,
ef hann vildi, braskað með hveiti, keypt nú
þegar fyrir 74 og stigi það upp í 80, tekið
allan gróðann einn án þess að gteiða nokkrum
nokkuð.
»Er Tom heima sem stendur?«
»Já.«
»Jæja. Segið þjer honum að koma til mín
seinni hluta dagsins og þá getum við rætt
málið.<
Unga konan brosti gegnum tárin og stóð á
fætur.
»Ó, jeg er viss um, að þið finnið ráð.
Þegar jeg talaði um þetta við Tom f morgun,
hló hann að mjer, en haldið þjer, að þetta
geti ekki lagast ?«
»Pað ímynda jeg mjer. Að minsta kosti
ætla jeg að tala um þetta við Tom og svo
getur hann sagt yður, hvað við ráðum af.«
Klukkan 3 kom fyrverandi stöðvarstjóri frá
Slocum-stöðinni inn á einkaskrifstofu Steele.
Hann var svo fölur og eymdarlegur útlits, að
Steele kendi ósjálfrátt í brjósti um hann, en
viðskifti eru viðskifti og samúð á eigi heima í
hveitiviðskiftum. Tom heilsaði með handa-
bandi og settist án þess að mæla oré frá vör-
um; gamla fjörið og unggæðishátturinn var
horfinn.
»Nú, gamli vinur,« sagði Steele í alvarlegúm
róm. »Pegar jeg kom því til leiðar, að þjer
vorið fluttir frá Slocum-stöðinni til Chicago og
hjálpaði konu yðar til að græða 50 þúsundir
dollara, þá datt mjer síst af öllu í hug, að
þjer munduð hegða yður eins og bóndaflón, sem
í fyrsta sinn kemur til bæjarins og eyða öllu
fje yðar í hveitibrask. Vitið þjer eigi, maður,
að mestu fjáraflamenn Chicagoborgar hafa farið
gjaldþrota á hveitibraski? Hvernig gat yður
dottið í hug, að græða á því, sem leiknustu
og ríkustu kaupsýslumenh hafa tapað á? Lesið
þjer ekki blöðin ? Hafið þjer enga vitglóru í
höfðinu? Pað er þá einungis gríma, sem
menn sjá, svo að menn haldi, að þjer sjeuð
með fullu viti. Tíu ára gamall Chicago-dreng-
ur mundi hafa vitað betur. Hveiti er lífsnauð-