Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 30

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Qott kvðld, Simmonds, jeg er viss um, að
þjer eruð önnum kafinn, svo að jeg ætla ekki
að trufla yður. Jeg vil fá að tala við þann
af undirmönnuiu yðar, sem minst hefir að gera
í kvöld, sje um nokkurn slíkan að ræða,«
»Við erum hjer allir í kvöld, Steele. Jeg
vona, að þjer hafið þó ekki farið að braska í
hveiti ?«
»Jeg? Vertu óhræddur um það. Hveiti er
ekki í minni verslunargrein,*
íRað fer líklega illa fyrir einhverjum áður
en vikan er liðin.*
»Getur vel verið,* sagði Steele kæruleysis-
lega eins og honum kæmi þetta ekkert við.
»En fyrst við töluui um hveiti, fáið þjer ekki
skýrslur um uppskeruna hvaðanæfa frá?*
»Jú, oft á ári.«
»Hvar er unnið úr þessum skýrslum,
New York eða í Chicago?*
»Auðvitað í Chicago.*
»Hver er formaður þeirrar deildar?*
»Nicholson. Pví spyrjið þjer ?«
»Jeg hefði gaman af að tala við hann, ef
hann hefir ekki of mikið að gera.«
»Hann er eini maðurinn, sem ekki á annríkl
f kvöld. Hann vinnur mest á daginn.*
»Hvaða manna er hann?«
»Hann er nýr maður. Að minsta kosti hefir
hann aðeins verið hjer í 6 mánuði. Hann kom
frá New-York. Hann er góður náungi og
hefir gott skynbragð á því, sem hann á að
gera.«
»Gott, má jeg fá að tala við hann?«
»Jeg skal vita, hvort hann er heirna.*
Simmonds talaði í síma og sagði svo:
»Já, hr. Nicholson ætlar að tala við yður.
En fyrir alla muni, Steelé, fáist ekki við hveiti.
Ef þjer biðjið hann um upplýsingar, þá mun-
ið eftir því, að hann má engar upplýsingar
veita nema til morgunblaðanna.«
»Jeg skal ekki kaupa eitt einasta bushel af
hveiti, verið bara óhræddur.«
»Drengúrinn þarna vísar yður á skrifstofu
hr. Nicholsons. — Góða nótt.«
Nicholson reyndist maður, sem ekki var
gott að segja, hve gamall var/Hann var snögg-
kliptur og nauðrakaður, og svipur hans var
myndugur og ákveðinn, sem varla álti við
undirmann á skrifstofu.
»Er það hr. John Steele,« spurði hann í
gamni, »þessi fjármála-Napoleon, sem sigraði
Rockervelt?*
»Jeg veit ekki til, að það hafi verið nokkuð
Napoleonskent við það. Fyrir nokkru áttum
við hr. Rockervelt viðskifti saman, sem jeg held,
að báðum hafi verið til ánægju. — Ef þjer
éruð eigi of önnum kafinn, hr. Nicholson,«
hjelt Steele áfram, »vil jeg mega leggja nokkr-
ar spurningar fyrir yður.«
»Jeg hefi ekkert að gera sem stendur, hr.
Steele, og mjer væri ánægja af að svara spurn-
ingum yðar, að svo miklu leyti sem upplýs-
ingar mínar snerta sjálfan mig, en eigi hús-
bændur mína.
»Hverjir eru húsbændur yðar, hr. Nicolson?*
»Húsbændur mínir? Auðvitað blaðafjelagið.«
»Blaðafjelagið er einn af húsbændum yðar,
og það veit jeg. — Látum okkur segja yðar
opinberi húsbóndi. Pað borgar yður fyrir að
útvega nákvæmar upplýsingar. Hver borgar
yður fyrir að bera lognar frjettir um Iand þetta?«
Hafi Steele búist við reiðikasti eða beiðni
um frekari upplýsingar, þá varð hann fyrir
vonbrigðum. Andlit Nicholsons var óhreyfan-
legt. Hin hvössu augu urðu ef til vill dálítið
hvassari, en það var eins^og daufu brosi brygði
fyrir á vöruui hans. Röddin, sem talaði, bar
engan vott um geðshræringu:
»Pað er sagt, að alt komi til þess, sem bíður
og það sannast nú á mjer. Sá maður, sem
allir frjettaritarar í Chicago láta að og sem
mig langaði svo mikið að sjá, kemur beint
inn á skrifstofu mína. »Hvað margar miljónir
bushels af hveiti hafið þjer keypt í dag, herra
Steele?*
John Steele var þessum manni frá Chicago
langtum leiknari. Hann hló.
»Hr. N'cholson, mjer þykir vænt um, að
hafa kynst yður. Ágiskun yðar um að jeg sje
hveitikaupandinn, er sannarlega mjög lofsverð í