Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
109
minn garð. Mjer finsl nu samt sem áður
og það sem þjer drápuð á áðan með viðskifti
okkar Rockervelts, hefði átt að sannfæra yður
um, að jeg fæst við járnbrautir, en ekki hveiti.«
»Ástæðan til þess að jeg vildi hitta yður,«
hjelt Nícholson áfram, eins og hann hefði eigi
mælt orð frá vörum, »var sú, að jeg hefi
skilaboð til yðar frá húsbændum mínum.«
»En þjer hafið ekki sagt mjer, hverjir væru
húsbændur yðar.«
»Pess þarf ekki, hr. Steele. Pegar jeg nú
segi yður það, að þeir eiga banka í öllum bæjum
í Bandaríkjunum, að árlegar tekjur húsbænda
okkar eru 50 miljónir dollara af aðeins einni
af atvinnugreinum þeirra, að við eigum em-
bættismenn í fjármálaráðuneytinu, sem hafa
nægileg áhrif til þess að verðbrjef ríkisins eru
Iögð í banka okkar, að húsbændur mínir geta,
ef þeir vilja, braskað með sparisjóðsfje, sem
almenningur hefir lagt inn hjá þeim, að þeir
hafa umboðsmenn um víða veröld og að ekk-
ert land í Evrópu, Asíu eða Afríku er til, sem eigi
greiðir þéim skatt; þegar jeg hefi sagt alt þetta,
hr. Steele, geri jeg ráð fyrir, að tvent megi
telja sem gefið — í fyrsta lagi, að ónauðsyn-
legt er að nefna nöfn, í öðru lagi, að þjer eig-
ið hjer við völd, sem eru óendanlega meiri
en hr. Rockervelts eða hvaða auðmanns eða
fjelags í víðri veröld.«
»Pjer hafið alveg á rjettu að standa með
báðar ágiskanir yðar, og jeg er gripinn af
gleði þeirri, sem hermaðurinn finnur, þegar
hann á við verðugan mótstöðumann. Látið
mig nú heyra skilaboð yðar, hr. NichoIson.«
»Pjer kannist þá við, að þjer sjeuð hveiti-
kaupandinn?«
»Jeg skal kannast við alt fyrir jafn ógurleg-
um keppinaut og yður.«
»Gott. Húsbændur mínir eru hinir göfug-
Iyndustu menn.«
»Já, það er alkunnugt.«
»Ef þjer hafið tapað fje þessa tvo daga,
fáið þjer skaðabætur. Peir bjóða yður jafnvel
þau fáheyrðu kostakjör, að láta yður hafa meira
og jeg hefi umboð til að semja um stærð
þeirrar upphæðar.«
»Og alt þetta af hreinum mannkærleika, hr.
Nicbolson ?«
»AIt þetta, ef þjer aðeins viljið hætta og
blanda yður eigi í málefni, sem þjer eigi berið
skynbragð á og gera enn erfiðari þá markaðs-
aðstöðu, sem var nógu erfið fyrir.«
»Og ef jeg nú neita?«
»Ef þjer neitið, verðið þjer ofurefli borinn
eins og margir yðar betri menn.«
»Ekki var þetta kurteislega mælt, hr, Nichol-
son, og jeg er viss um, að húsbændur yðar
mundu eigi taka undir með yúur. Síðustu
orð yðar hvetja frekast til mótstöðu. Munduð
þjer verða forviða, ef jeg segði yður, að jeg
hefi enn sterkari bakhjarl en jafnvel yðar vold-
ugu húsbændur?«
»VoIdugri? Já, mig mundi reka í roga-
stans. Hafið þjer nokkuð á móti því, að segja
mjer nafn hans?«
»Síður en svo — það er kona.«
»Kona?«
»Já, móðir náttúra — dásamleg kona, ef
þjer farið að ráðum .hennar, en ógurleg, ef
þjer óhlýðnist henni. Hveitiuppskeran i Amer-
íku verður aðeins 3/i hlutar af meðaluppskeru
og jafnvel enn minni. Pjer getið leynt sann-
leikanum dálítinn tíma, en ekki fyrirbygt, að
hann komi um síðir í Ijós. Stóra, volduga
firmað yðar á Broadway getur eigi látið hveiti-
ax vaxa, sem frostið hefir drepið. Pess vegna
getið þjer símað hinum ágætu húsbændum
yðar í New York og sagt þeim, að John Steele
og móðir náttúra ætli að dansa vikivaka við
þessa 2 Napoleona í New York, og jeg held,
að þeim muui veitast örðugt að fylgja hljóð-
færaslættinum. Og verið þjer svo sælir, hr.
Nicho!son.«
»Verið þjer sælir, hr. Steele, og mjer þótii
leitt, að okkur gat ekki samið.«
Regar Steele kom út á götuna, tók hann
sjer vagn og ók á skrifstofu »Daily B!ade«.
Par voru allir, eins og í blaðafjelagshúsinu.