Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 33

NÝJAR kvöldvökor.
111
hr. Simmond?, »hann er far'nn ti! Nwe York
og jeg vildi, að hann hefði aldrei komið hjer.
Jeg giska á, að þjer vitið eigi, hvaða bobba
hann hefir komið okkur í, fyrst þjer braskið
eigi með hveiti.«
»Er það satt? Og mjer sem fanst hann koma
svo vel fyrir.«
»Já, hann kom ágætlega fyrir. Hann kom
hjer með bestu meðmæli og jeg hafði skipun
um það frá aðalskrifstofunni að vísa honum
eigi burt, hvað sem fyrir kæmi. Mjer gast ein-
vel að honum og yður og mundi hafa unnið
þess dýran eið, að hann væri húsbændum
sínum trúr, en nú efast jeg eigi um, að hann
hefir svikið þá og selt þá alla eins og kinda-
hóp.«
’Þjer hafið rangt fyrir yður, Simmonds, hann
var húsbændum sínum algerlega trúr.«
XII.
Hjeðan í frá er það nýr maður, sém varpar
ömurlegum skugga yfir síður bókar þessarar,
Hann sást mjög sjaldan og fáir náðu fundi
hans nema bestu viðskiftamenn hans, en þó
kom sjaldan það blað út, að eigi væri hans
þar getið. Maður þessi var Peter Berringfon,
besti fjármálaheilinn, sem enn hafði skapaður
verið — nýtísku holdgerðar Mammon. Pegar
á unga aldri var honum það Ijóst, að sá mað-
ur, sem gæti einokað framleiðslu og sölu, ein-
hverrar alment notaðrar vöru, gæti grætt auð
fjár, og meira en allir einvaldar þjóðanna áttu
samtals. Berrington valdi sápu og hinn heims-
kunni hringur, nefndur »AmaIgameret sápa«,
komst á laggirnar. Aðferðir hans voru jafn
fábrotnar og vara hans. Hann bauð keppi-
nautum sínum það, sem hann taldi sanngjarnt
verð fyrir verslun þeirra, og gengi keppinautur-
inn eigi að því, var hann eyðilagður með
samkepni á verði, svo hann eigi Ijekk rönd
við reist. Berrington virtist breyta eftir sjer-
stökum lífsreglum, sem sje þeim, að forðast
f lengstu lög að komast í tráss við Iögin,
samt sem áður varð hann oft að mæta fyrir
rjetti, en hann komst ætíð úr öllum klípum, án
þess að nokkur blettur fjelli á mannorð hans,
eins og sápa sú, er hann framleiddi og birgði
veröldina af, væri jafnvel þess megnug, að þvo
gruninn um óráðvendni af nafni hans. Al-
menningur hefir gaman af því, að kaupa sápur
með mismunandi nöfnum, en öll sápan var
búin til af einu og sama fjelagi. Sápueinokun
Berringtons veitti honum Ioks árlegar tekjur,
sem voru meiri en eignir nokkurs manns höfðu
verið fyrir 25 árum. Fyrir þessar sífelt auknu
tekjur keypti hann banka, fyrst í New York og
síðar í öllum sfærri bæjum. Hann keypti
hringa og ábyrgðarfjelög. Hann keypti járn-
brautarfjelög og gufuskipafjelög, jafuvel bæjar-
stjórnir, löggjafa, dómara, kviðdóma og þing-
menn. Hann hafði nú með höndum og ráð-
stafaði fje almennings og í bönkum hans var
alt fje stjórnarinnar geymt. Blöðin rjeðust oft
heiftarlega á hann og bentu á ýmislegt var-
hugavert i lífi hans. Berrington mótmælti
aldrei. Sum blöðin báru hann ærumeiðandi
sökum, en hann svaraði ekki. Peir fáu, sem
þektu hann persónulega, lýstu honum þannig,
að hann væri hægur, afskiftalaus og trúhneigð-
ur maður, sem aldrei ljeti skoðanir sínar uppi.
Allar þær sögur, sem um hann voru sagðar,
báru þó eigi með sjer, að hann hefði borið
lægra hlut fyrir nokkrum manni.
Pað var því harla eðlilegt, að Chicago-blöð-
in hæfu John Steele til skýjanna fyrir viðskifti
hans við þennan jölunn í fjármálaheiminum.
Sleele hafði haslað honum völl í kauphöllinni
og hafði loks rekið hann á flótta með öllu liði
hans. Frásögn »Dayle Blade« um lrinar raun-
verulegu uppskeruhorur, hafði komið svo
óvænt, að fje það, sem Peter Berrington geymdi
til að kaupa alla uppskeruna fyrir, er hann
hafði kúgað verðið nógu langt niður, kom
aldrei til notkunar.
Blöðin endurprentuðu frásöguna um viður-
eign Steele við Rockervelt, sem nú þótti lítils
umverð hjá sigri hans yfir Berrington, og rjeðu
þau í háði vesalingunum frá New-York, að
sitja heima og hætta sjer eigi til sannnefndrar
stórborgar eins og Chicago. Prátt fyrir allar