Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 40

118
| NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Hvað er þetta,« sagði Steele við hann dag-
inn eítir að þeir vissu um upphæðina. »Svo
virðist, sem þjer sjeuð eigi nándar nærri eins
kátur, og jeg hafði búist við. Rjer bjuggust
þó ekki við, að upphæðin yrði margfaldlega
keypt?«
»Nei,« sagði Metcalfe þungur á brún, »en
upphæð sú, sem seld er, sannar hvaða lífs-
þróttur var í þessu fyrirtæki.«
»Lífsþróttur,« hrópaði Steele, »þjer hafið þó
víst aldrei efast um það?«
»Nei, nei,« sagði Metcalfe í flýti. »Nei, jeg
sagði yður, að við værum vissir um að geta
selt fyrir að minsta kosti 15 miljónir, og það
sannast nú, að keypt hefir verið fyrir þá upp-
hæð og meira til.«
»t*3ð er alveg rjett,« mælti Steele hrifinn.
»Jeg skal segja yður dálítið, Metcilfe, þjer er-
uð einn af mestu fjármálasnillingum þessa lands.«
»Hvaða villeysa!« mælti Metcalfe, sem alls
ekkert virtist hrifinn af lofinu.
»Pað er alls engin vit!eysa,« sagði Sfeele
glaðlega. »F*jer hafið fengið tilsögn hjá hin-
um ágætasta kennara, því að jeg skoða Nichol-
son sem ágætan kaupsýslumann.«
Pegar Steele hafði. hníflað Nicholson á svip-
aðan hátt áður, hafði honum hvergi brugðið.
Metcalfe var eigi annar eins maður. Bros
Steele var mjög vinalegt, en hann tók glögt
eftir andliti fjelaga síns, og ve'tti því eftirtekt,
að hann roðnaði og virtist allur fara hjá sjer.
»Hr. Nicholson! já, rjett — alveg rjett.
Reyndar er hann ekki einn vina minna, því
að það er stutt síðan jeg kyntist honum. N;ch-
olson er eigi þannig skapi farinn, að menn
verði vinir hans á svipstundu.«
»Jæja,« sagði Steele. »Jeg hefi einu sinni
hitt hann að máli, og þá var hann mjög náð-
ugur.«
»Ágætis kaupsýslumaður, ágætur kaupsýslu-
maður,« tautaði Metcalfe í flýti fyrir munni
sjer, til þess að vinna tíma til að átta sig.
Hann vissi ekki almennilega, hvað hann álti að
segja.
• Rað hefi jeg einnig heyrt,« mælti Steelé
í kæruleysisróm. »Hann er víst einn af mönn-
um Amalgameret sápufjelagsins?«
»Svo er það,« svaraði Mefcalfe, sem búinn
var að ná sjer aftur. »Pjer munuð sjá það
og skilja, Steele, að það væri oss eigi lítiil
styrkur, ef jeg gæti fengið mann eins og Nich-
olson til að leggja fjeð í fyrirtækið. Aðeins
sá orðiómur, að »Ama1gameret sápa« væri bak-
hjarlur okkar, væri miljónavirði undir núverandi
kringumstæðum.*
»Jeg er algerlega á sama máli, Metcalfe.
»Ama!gameret sápa« mundi vera ágætur bak-
hjarlur fyrir okkur. Menn elta hepnina og þar
sem fjelagið er, sjest hún í skýrastri mynd.
Hvers vegna hafið þjer eigi sagt mjer neitt frá
þessu? Jeg hefði kannske getað hjálpað yður.«
»í fyrsta lagi vildi jeg ekki drepa á svo al-
varlegt mál, fyr en jeg væri viss um, að koma
því í framkvæmd. Mjer er lítið um það gefið,
að lofa því, sem jeg get ekki efnt, í öðru
lagi vissi jeg ekkí, að þjer þektuð Nicholson.*
»í raun og veru þekki jeg hann heldur ekki,
jeg hefi aðeins einu sinni hitt hann hjá einum
vina minna. Jeg ætla mig eigi svo mikinn
mann, að jeg heTði áhnf á N cholson, sem
hefir jafnmikil áhrif á fjármálaheiminn. En það
er eitt, sem jeg ekki skil. Jeg kannast við,
að nafn N'cholsons væri okkur geysimikils
virði, en hvers vegna var það ekki tilkynt í
tæka tíð, svo"'að það hefði áhrif á hlutabrjefa-
kaupin?«
»Pví er þannig farið,« sagði Metcalfe hik-
andi, því að sá sem lýgur, verður að veia
mjög farfær og Steele hafði komið við við-
kvæmasta staðinn. »Pví er þannig farið, að
jeg geiði enga endanlega samninga við Nichol-
son fyr en í morgun. Hann er viðsjárverður
í viðskiftum og hann veit, hvað hann má
bjóða sjer. Jeg ímynda mjer, að hann hafi
fyrst ætlað að sjá, hvermg færi með brjefa-
kaupin, áður en hann bindi sig.«
»Gott, Mefcalfe, brjefakaupin hafa gengið
ágætlega, enda þótt eigi se’d'st alveg eins mikið