Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 44

122
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
meðal almennings. Steele var nú einn þeirra
manna, sem telja mátti með í stórverslun
Chicago-borgar. Alt, sem hann kom nærri,
hepnaðist. Hann var persónúlega vel Iiðinn
og hefði getað unnið sjer álit í fjeiags- og
samkvæmislífi borgarinnar, hefði hann kært
sig um það, en því fór fjarri. Alment var talið,
að hann ætti um 6—10 miljónir og heimur-
inn taldi hann hinn gæfusamasta mann. Pað
bakaði honum einkis tjóns, að vera talinn
eftirlætisgoð hins volduga Peters Berringtons
— þvert á móti — og það voru aðeins örfáir
menn, sem vissu, að hið gagnstæða átti sjer
stað. Hann baðaði sig í brosi Peters, en skalf
í skugga hans.
Sá eini, sem engar hugmyridir gerði sjer um
vináttu Berringtons, var Steele sjálfur. í ann-
að skifti hafði liann unnið algeran sigur yfir
Nicholson og hinu volduga fjelagi, sem að
honum stóð, en hversu undarlegt sem það var,
veitti þetta honum enga ánægju.
Skuggi hins þögula Peter Berringtons lá altaf
á honum eins og mara, og fór að hafa áhrif
á hann. Hann fór að verða hræddur og þorði
eigi að hætta sjer út í neitt stórfyrirtæki. Hann
vissi, að hann eyddi tímanum með því að vera
að fást við smá fyriitæki eins og innlagningu
rafljósa, sporvagna, brautarlagningar í smábæj-
um o. s. frv., sem aðeins var gróði fyrir nurl-
ara. Við og við neitaði hann tilboðum um
að leggja fje í stór fyrirtæki, sem reyndust
mjög arðberandi fyrir forgöngumenn þeirra, af
því að hann fann hina ósýnilegu hefnd Berr-
ingtons vofa yfir sjer.
Að lokum sá hann, að það var alls ekki
Peter Bearington eða skuggi hans, sem hræddi
hann, heldur almenn taugaveiklun, sem leiðir af
harðri vinnu á amerískum stórbæ.
Taugar mínar eru bilaðar, það er það, sem
að mjer gengur. Jeg verð að fara upp til
fjalls eða fara á baðstað í Evrópu til þess að
styrkja þær. — Haldi jeg áfram að vera í
Chicago, eru dagar mínir bráðum taldir.
Blöðin skýrðu frá því, að John Steele ætlaði
að fara til Rocky Mountains á dýraveiðar og
stunda fiskveiðar í mánaðartíma sjer til hress-
ingar og gamans.
Pað var um þetta leyti, sem Alice Fuller
heimsótti harin. Nú var Stecle mjög veikur
fyrir konum, og ein af ástæðunum fyrir því,
að hann kærði sig eigi um að taka þátt í sam-
kvæmislíftnu, var sú, að hann var hræddur um,
að falla sem fórn einhverrar laglegrar stúlku,
sem legði gildru fyrir hann — sje það þá
bugsanlegt, að snotrar stúlkur leggi gildrur
fyrir menn, sem sagt er að eigi 6 — 10 miljónir.
Veikleiki hans í þá átt sýndi sig meðal annars
á hinu skyndilega bónorði hans til Dorothy
Slocum hjá Bunkerville, eins og áður hefir
verið frá skýrt. En Alice Fuller var alt öðru-
vísi og betur upp alín en Dorothy Slocum.
Hann hugsaði oft með hryllingi um bónorð
sitt til Dorothy og skoðaði það sem mestu
Gaðs hamingju, að hann slapp svo vel frá
því.
Mesta prýði kvenmannsins er hár hennar,
og hinir gullnu fljettingar ungfiú Fuller voru
sannarlega dásamlegir, en andlit hennar var þó
það. sem hreif mest. Augu hennar voru dökk-
blá og það var ó.nögulegt að horfa í þau
nema sannfærasf um fullkominn hreinle k sálar
þeirrar, er á bak við bjó, og Steele, sem orð-
inn var dálítið taugaveiklaður, næstum skalf af
ótta, þegar hún leit á hann.
»Guð hjálpi mjer,« hug?aði hann með skelf-
ingu. »Ef stúlka þessi ætlar að seja htutabrjef,
jafnvel þó að það sje í hinu versta glæfra-
fyriitæki, sem til er, er jeg fórnardýr hennar.
— John Steele, ef þú vilt halda bankainneign
þinni óskerfri, þá skaltu láta sem þú sjert hinn
heilagi Antonius.«
En upphátt mælti hann sæmilega rólega:
»Gerið svo vel að fá yður sæti, ungfrú.*
Settist hún hinumegin borðs þess, er hann
notaði sem varnargarð; var það ljeleg hlíf gegn
skeytum, sem utig, snotur stúlka beindi að
honum.
»Pað var fallega gert af yður, að taka á
móti mjer,< mælti unga stúlkan. »Jeg hefi
lesið svo mikið urn yður í blöðunum og jeg