Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 50

12S
NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
fyrstu nóttina í fjöllunum er jeg ætíð hræði-
lega syfjuð.*
»Annaðkvö!d vona jeg, að við getum dáðst
að tunglskininu saman,« sagði hann rólega.
»Annaðkvöld,* sagði hún um leið og hún
gekk í burtu.
Steele settist í þægilegan ferðastól, hallaði
sjer aftur á bak, virti fyrir sjer hásljettuná, sem
fram undan honum lá, lýst af silfurskini tungls-
ins og hlustaði á nið fjallaárinnar. Hann tók
að dreyma og fanst hann vera í sjöunda himni.
Næsfa morgun var Iagt snemma af stað, því
að dagleiðin, sem fyrir höndum var, var löug-
Rau voru alls 7 talsins, því að 3 menn voru
með til að gæta múldýranna. Allan daginn
gat Steele eigi náð tali af ungfrú Fuller einni.
Rau gátu eigi riðið samsíða, því að gatan var
svo þröng. Regar miðdegisverður hafði verið
snæddur á áfangastaðnum, sem var í djúpum
dal, sá Steele sjer til sorgar, að tunglskinið
náði eigi til þeirra. Viit'st svo, sem unga
stúlkan hefði eigi í huga, að stytta honum
stundir, því að hún hló hæðnislega, fanst hon-
um, þegar hann fór að kvarta yfir þessu og
fór að bera það á hana, að hún hefði viíað
þetta áður.
»Rjer getið glatt yður yfir tunglskininu
á fjallstindunum norðanmegin,« mælti hún.
»Hverjum gæti annars dot'ið í hug, að nýtísku
braskari hefði gaman af tunglsljósi ?»
• Nýtísku braskari er, þegar öllu er á botninn
hvolft, aðeins maður,« mælti Steele til andsvara.
»Jeg hefi stundum efast um það,« mælti
unga sfúlkan.
»Ef þjer viljið setjast, vona jeg, jafnvel þótt
ekki sje tunglskin, að geta sannfært yður um
hið gagnstæða.»
Hún hikaði andartak, en það var svo dimt,
að ómögulegt var að sjá svip hennar. Loks
settist hún aftur.
»Nú er jeg sest,« sagði hún, »en ekki til
þess að tala um tunglskin, heldur til þess að
segja, að jeg fer ekki lengra. Á morgun kveð
jeg yður og sný til suðurs.«
»Hvað?« sagði Stéele ásakandi. »Rað er
samningsrof. Rjer lofuðuð, að fylgja mjer til
námunnar.«
»Alveg rjett, en þjer vitið, að konur hafa
rjett til að skifta um skoðun. Þjer getið auð-
vitað skilið, að jeg get eigi á nemn hátt haft
áhrif á yður, hvaða ákvörðun þjer takið með
námuna.«
»Gæti það eigi breytt hinni grimmu ákvörð-
un yðar, að jeg hefi ákveðið að leggja fram
fje til starfrækslu námunnar, ef nokkur minstu
líkindi eru til þess, að hún beri sig, en jeg er
viss um, að svo er, eftir því sem þjer hafið
sagt utn hana.«
»Náman verður að tala fyrir sjer sjálf,«
mælti hún með kæruleysi, sem honum blöskr-
aði. »Þjer þurfið mig eigi sem leiðsögumann,
því að hinir þrír menn, sem jeg rjeði, eru
jafnkunnugir veginum og jeg. Jeg er mjög
hrædd um föður minn. Hann lofaði að síma
til mín í Pichaxe Gulch, en það hefir hann
ekki gert. Jeg sendi honum skeyti daginn
áður en þjer komuð, en fjekk ekkerl svar. Ef
til vill bíður það mín á stöðinni.«
»Pví sendið þjer eigi einn mannanna?«
»Af því jeg er sjálf svo hrædd. Jeg er
hrædd um, að í skeytinu standi, að jeg verði
að koma. Nú skiljið þjer, hvers vegna jeg
hefi verið svo þögul og einræn á þessari ferð.«
»Trúið mjer, ungfrú Fuller, að mjer þykir
mjög leitt, að þessar áhyggjur hafa hvílt á yð-
ur. Hefði jeg vitað það, mundi jeg hafa
stungið upp á því, að við yrðum kyr í P ch-
axe Gulch, þar til þjer hefðuð heyrt um föð-
ur yðar. Jeg er hræddur um, að framkoma
mín og tal hafi aukið á þunglyndi yðar.«
»Nei, nei,« mælti unga stúlkan um leið og
hún í skyndi stóð á fætur.
»Viljið þjer gera mjer þá ánægju, að þiggja
þetta lítilræði af mjer?«
Hann talaði mjög hratt og tók upp úr vest-
isvasa sínum eitthvað, sem hún gat sjeð að
líktist hring, því að þótt dimt væri, sindraði af
steinunum.
»Jeg vil síður taka við honum,« svaraði hún
og vjek sjer lengra í burtu.