Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 54

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
mennina gleyma öllu öðru. Fyrsti rjelturinn
var borðaðnr þegjandi.
»Ró að þið eigi drekkið áfenga drykki og
jeg sje samþykkur ykkur í því, að best sje að
vera ódrukkinn, vona jeg, að þið njótið óá-
fengra d'ykkja. Hver vill Ciderpc
»Cider?c mælti ve;kstjórinn. »Eigið jojer
eitlhvað af því?c
»Hjer er fult fat.c
»Rað er gott. Veitið úr því. Jeg vildi
heldur, að þjer hefðuð haft öl, við hefðum átt
á hættu að drekka það.c
»Mjer þykir leitt, að eiga ekki öl, en Cider
er góður.c Og með því að Steele var soltinn,
veitti hann sjálfur í glösin.
»Rað er svei því sá besti Oder, sem jeg
hefi nokkru sinni drukkið.c hrópaði verkstjór-
inn.
»Rað er sá besti Cider, sem til er í þessu
landi.c sagði Steele með mikilli alvöru, »og
til allrar hamingju hefi jeg nóg af honum.c
Eftir því, sem rjettunum fjölgaði og me'ra
var drukkið, skánaði skap námamannanna, þar
fil Steele sá, að unt mundi vera að semja við
þá, en hann ákvað, að eiga það ekki á hættu.
Hann áleit að betra yrði, að bíða þar til þeir
yrðu dauðadruknir og skilja svo við þá. Reg-
ar fór að svffa á þá, hættu þeir öllum mót-
bárum gegn áfengi og Jaekson dró upp hverja
flöskuna af annari. Námamennirnir hlógu, sungu
og grjetu og höfðu algerlerlega gleymt náma-
eigendum, launum, hengingu og slíku, þegar
Steele og Jackson stigu á bak og riðu burt.
Hafði blámaðurinn eitt múldýrið í taunii og á
því vikuforða af mat.
Regar Steele kom til Pichaxe Gulch, varð
hanti svo glaður, að nærri lá, að hann faðm-
aði stöðvarstjórann, en gætti þó að sjer og
spurði, hvað væri í frjettum.
»Lítið,c svaraði stöðvarstjórinn, »nema að
Peter Berringtcn, auðkýfingurinn, er dauður.c
»Guði sje lof!« hrópaði Steele glaður.
Stöðvarstjórinn var steinhissa.
»Já,« mælti sföðvarstjórinn, »hann er farinn
þangað, sem hann eigi hefir not fyrir fje sitt,
Hann fanst dauður í stólnum sínum á skiif-
stofunni í Ntw-York. Hjerna er blaðið.«
Steele greip blaðið með ákefð.
»Svo er það,« tautaði hann um leið og hanr.
las hinar feitu fyrirsagnir. »Hann eða fjtlag
hans sendi mann í dauðan, þegar hann hefði
sjálfur átt að búa sig undir hann. Pað var
mátulegt. Guði sje lof, að skugginn erhorfinnlc
John Steele gleymdi orðum Shakespeares:
»Hið illa, sem menn fremja, lifir mann
látinn.«
XV.
Vinir Steele urðu mjög uudrandi, er þeir
sá, að hann var aftur kominn heim eft'r viku-
fjarveru og svo mikir.n undirbúning til lang-
dvalar í fjöllunum. Pað var ekki auðvelt að
finna sæmilega skýringu, og þegar loks hann
hafði dottið ofan á hana, leiddist honum í
mesta máta að endurtaka hana við hvern
kunningja sinn, er hann mætíi, og hlusta á
heimskuleg ráð manna um hluti, sem þeir eigi
höfðu hugmynd um.
»Hvað er þetta? Eruð þjer kominn aftur?«
hrópaði Ph!lip Manson, sem hafði boðið Steele
einkavagn, ef hann vildi dvelja á námunda við
járnbraut. Manson áleit, að einkavagn væri
miklu hentugri dvalarstaður en segldúkstjald
fyrir borgarbúa, því að það væru altof snögg
umskfti. »Kominn strax aftur?« endurtók for-
stjórinn. »En þau ósköp að sjá útlitið á yður,
maður. Pjer lítið út eins og þjer hefðuð geng-
ið í gegnum eitt æðiskastið á hveitimarkaðinum.
Leist yður ekki á yður í Black Hills ?«
»Nei, sannarlega ekki,« mælti Steele með
sannfæringu, »jeg var hræddur um, að fá háls-
bólgu.c
»Hvað voruð þjer lengi upp í fjöllunum ?«
»Fimm daga.c
»Já, þarna getið þjer sjeð. Jeg sagði yður,
hvernig fara mundi, áður en þjer fóruð. Pað
er því að kenna, að sofa á rakri jörðinni í
þunnu segldúkstjaldi. Pjer hefðuð átt að fara
að mínum ráðum, og taka einkavagn minn,
þá hefðuð þjer getað haft öll vanaleg þægindi,*