Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 58

136
NÝJAR KVÓLDVÓKUR.
ig, að öllum nöfuum var slept. Rví næst bætti
hann sjálfur með eigin hendi nöfnunum inn í
og ritaði Stoliker, ritstjóra Daily Blade, eftirfar-
andi brjef:
Kæri Stoliker!
Ef meðsent handrit berst nokkru sinni í
hendur yðar, bið jeg yður að minnast þess,
að fyrir nokkru síðar kom jeg tilyðarkvöld
eitt með grín um hveitiástandið í landinu
og efuðust þjer um sannleiksgildi þeirrar
greinar. Rás viðburðanna staðfestir ummæli
mín, og urðuð þjer á þann há't fær um, að
afla blaði yðar hins mesta álits. Rjer megið
þess vegna trúa því, að hvert orð, sem í
handritinu stendur, er sannleiki, því að þeg-
ar þjer lesið það, verð jeg fjarverandi. Ann-
aðhvort verð jeg hoifinn, eða, sem senni-
legra er, dauður. Hvort sem verður, þá
mun handritið skýra yður frá því, hveinig
á því sfetidur.
Með virðingu og vinsemd
yðar
John Steele,
Brjef þetta og handrit Ijet hann í böggul,
sem hann innsiglaði. Uian á böggulinn re't
hann, að dæi hann eða hyrfi, skyldi hann
(böggullinn) sendast inns:glaður til Stoliker,
ritstjóra Daily Blade.
Regar þessu var lokið, fór hann til New
York og gekk inn í hina háu byggingu Broad-
way, þar sem heilinn, er stjórnaði »Amalga-
meret-sápa«, hafði aðsetur sitt. Pegar hann
hafði afhent nafnspjald sltt, var honum vísað
inn í lítið biðherbergi, sem var búið dýrindis-,
húsgögnum. Beið hann þar hálftíma, en þá
kom þjónn, er skýrði honutn frá, að hr. N'chol-
son væri ánægja að því að sjá hann.
Skrifstofa Nicholsons var rúmgóð og ágætlega
búin að húsgögnum og vissu margir gluggar
út að B'oadway. Hmir tveir fjármálenn, sá
stóri og sá litli, heilsuðu hvor öðrum með
vanalegri kuiteisi, en eigi meira.
»Hjer er jeg kominn,« mælti Steele, »til
þess að reyna að komast að samningum við
yður.«
>Um hvað?« spurði N;cholson.
»Um það, að þjer látið mig í friði, en eigi
um nein viðskifti,* mælti Sieele brosandi.
»Regar jeg var strákur í áflogum, var það venja,
að sá strákurinn, sem undir varð, bæðist frið-
ar, og hætti þá sigurvegarinn. Jeg hefi ferðast
frá Ch'cago hingað til þess eins að biðjast
friðar.«
N'cholson hleypti brúnum.
»Jeg held, að jeg skilji yður ekki, hr. Steele.«
»Jú, víst skiljið þjer mig. Við spörum mik-
inn tíma og mörg orð, ef við gönguui út frá
ýmsu sem gefnu, Regar við hitfumst í fyrsta
skifti, var jeg svo óheppinn, að vera mót-
stöðumaður yðar. Jeg skal fúslega viðurkenna,
að jeg mat snilli yðar og vald alt of lítils.
Síðan þá voruð þjer einu slnni næstum búinn
að rýja mig inn að skyrtunni. Nú fyrir skömrnu
voruð þjer á góðum vegi með að stúta mjer. Nú
hefi jeg le tað yðar hjer á aðalskr fstofunni yðar
til þessað semja. Á máli Veslurfylkjamanna mundi
það vera kallað að selja sjálfdæmi og nú getið
þjer gert við mig hvað sem þjer viljið. Hver
eru skilyrði yðar?«
Nicholson horfði á gest sinn dálitla stund og
var undrun og ótta að sjá á svip hans. Regar
hann loksins fók tii máls, talaði hann lágt, eins
og maður, sem talar við sjúkling.«
Rjer lítið eigi vel út, hr. Steele. Líður
yður illa?«
»Nei, j^g lít eigi vel út, og jeg er heldur
eigi he'lbrígður, hr. Nicholson.*
»Mjer þykir leitt að heyra það. Hvað
gengur að yður?«
»Amalgameret sápa«, get jeg víst sagt,« mælti
Steele með raunalegu brosi. »Ágæt fyrir húð-
ina, en afarskaðleg fyrir taugarnar.*
»Jeg ætla ekki að láta, sem jeg m's-kilji yð-
ur, hr. Steele,« hjelt N cholson áfram í sama
þo'inmæðisróm og rotaður er við óþæga krakka.
Rjer haldið, að annaðhvort hafi jeg sjálfur
eða fjelag það, sem jeg vinn fyrir, ákveðið að
ræna, jafnvel myrða yður, í hefndarskyni fyrir