Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 60

138
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þeita, hr. Sieele, af því að mkkur orð munu
sann'a yður, að jeg er eigi sá M'c’iiavelli, cr
þjer haldið að jeg sje. Til þess að gera yður
gjaldþrota, mundum við hafa orðið að eyða
jafnhárri fjárupphæð, en =Amalgameret-sápa< er
eigi vant að hefna sín fyrir svo hátt verð.
Pað er óbrigðul regla okkar, að vera aldrei
með í neinu hlutafjelagi, fyr en öll hlutabrjefin
hafa verið keypt. Mjer til mestu undrunar, var
mjer sagt, að vantaði 1 miljón, og það var
þess vegna, að jeg vildi eigi vera með.«
*En þjer genguð í fjelagið, samt sem áður,
þegar þjer frjettuð, að jeg væri genginn úr því.«
»Fyrirgefið, það var ekki þess vegna, að jeg
skifti um skoöun, Pað var af því, &ð þjer
sögðuð, að þjer höfðuð sent blöðunum brjef
um, að við værum þátttakendur í fjelaginu.
Rar sem nafn okkar var nefnt, varð jeg að
ganga í fjelagið, en fyrst keypti jeg á eigin
ábyrgð þau hlutabrjef, er eigi höfðu verið seld.
Mjer kom alls ekkert við, hvort þjer væruð
í fjelaginu eða ekki.'«
»Pjer neitið þá að ganga inn i samninga við
mig?«
>Við höfum eigi um neitt að semja.«
»Er það síðasta boð yðar?«
»Ef þjer takið mjer það eigi illa upp, hr.
Steele, vil jeg leyfa mjer að gera nokkrar at-
hugasemdr annars eðlis. Eins og jeg sagði
við yður áðan, þá lílur svo út, sem yður líði
illa. Vitið þjer, hvað Parar.oia er?«
»Nei.«
»Pá skuluð þjer fara að mínum ráðum og
fara til lækr.is -og spyrja yður fyrir.«
»Til þess að spar.i útgjöld, vi! jeg biðja
yður að segja mjer það.«
*Pað er heilasjúkdómur, er lýsir sjer í
hræðslu. Sjúldingurinn ímyndar sjer, að ein-
hver eða allir sækist eft-ir lífi hans. Öi 1 atorka
hans snýst urn það, að forðast ofsóknir, er
hvergi eru nema í ímyndun hans. Sje sjúk-
dómurinn eigi læknaður í tæka tíð, leiðir liann
til brjálsemi eða sjálfsmorðs.*
Steele stóð á fætur.
»Getur hann einnig leitt til morðs, herra
N'cholson?«
»Mjög oft.«
»Pá ætla jeg að biðja þess, að þjer og hinir
forstjórarnir, sem eru alkunnir að guðhræðslu,
vilji sameina bænir ykkar um, að jeg taki eigi
veiki þe-sa, er þjer talið um. Jeg þakka yður
fyrir líma þann, er þjer hafið veitt mjer og
kveð yður hjer með.«
»Verið þjer sælir, hr. Steele,« mælti Nichol-
son. Pví næst bætti hann mjög alúðlega við:
»Ef þjer skylduð þurfa meira fje en þjer
ráðið. yfir í eitthvert fyrirfæki, þá getið þjer
óhræddur snúið yður til mín. Jeg skal þá
leggja málið fyrir meðsljórnendur mína, og þá
getum við ef til vill hjálpað yður. Eins og
jeg hefi áður sagt, þá dáist jeg að snilli yðar.«
»Jeg þakka yður, hr. Nicholson, og skal
muna eftir þessu boði yðar. en jeg hefi sem
stendur hætt öllu braski. Jeg er einn þeirra
fáu manna, sem vita hvenær þeir hafa fengið
nægju sina. Jeg hefi safnað svo mildum auði,
að jeg þarf eigi meira, og jeg ætla mjer að
gæfa hans vel.«
»Mjög vitur'eg ákvörðun, hr. Sfeele. Verið
þjer enn einu s nni sælir og þakka yður fyrir
komuna.« ^
John Steele gekk eftir B ojdway daprastur
allra manna í New Yovk. Sætt sú, er hann
hafði reynt að ná, hafði mistekist með öllu;
ferð hans lil New-York að engu oið n. En
hvað gerði það, þótt hann eyddi tímanum,
þar sem hann eigi þorði að taka sjer neitl fyrir
hendur af ótta við afleiðingarnar. N'cholson
hafði sagt, að hiæðsla væri merki sjúkdómsins,
er hann nefndi. Var það hugsanlegt, spurði
Steele sjálfan sig, að hann gengi með sjúkdóm
þennan. Hann hafði öll einkenni hans. Nei.
N cholson hafði auðsiilega sagt honum þetta
til að hræða hann. Pessi maður, sem aldrei
sást brosa, hafði hlegið að honum með sjálf-
um sjer, strítt honum og ert hann, en alt á
rnjög kurteisan og lævíslegan hátt..
Steele gekk niður Broadway, uns hann kom