Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 61

NÝJÁR KVÖLDVÖKUR.
139
að horninu á fimtu götu;gekk hann eftir henni
að gistihúsi því, er hauu átti heima í og áfram.
Alt í einu ákvað hann að gera það, sem hon-
um hafði hingað til fundist of heigulslegt.
Hann ætlaði að snúa sjer til konu, og gæti
hann eigi á þann hált trygt s'g fyrir ofsóknum
N cholsons, aetlaði hann gersamtega að hætta
viðskiftum og fara annaðhvort í ferðalög eða
fá sjer einhverja skemtilega atvinnu. Msð því
að spyrjast fyrir, fann hann loks höll þá, er
Berrington átti. Hann gekk upp hinar bre'ðu
steintröppur og hringdi. Rjónn í glitrandi ein-
kennisbúningi opnaði dyrnar.
»Mig langar til að tala við ungfrú Berring-
ton,« sagði hann.
»Ekki heima,* var hið stuttlega svar.
Steele fór niður í vasa sinn og tók upp 20
dollara seðil.
»Jeg held, að ungfrúin sje samt sem áður
heima,« mælti hann róléga um leiða og hann
rjetti þjóninum seðilinn. Jaftivel hjá þjónum
tniljónamæringa eru slíkir drykkjupeningar
sjaldgæfir, enda varð hinn mikli maður strsx
að smjöri. Hann stakk höndunum í vasinn.
»Nei, herra minn,« mælti hann, »hún er alls
ekki í borgin'ni. Jeg get í mesta trúnaði sagt
yður, að ungfiú Berrington er lítið um New
York gefið. — Hennar náð — jeg bið afsök-
unar — ungfrú Berrington er úti á sveitabú-
stað sínum, skamt frá boiginni.*
»Hvað er langt þangað ? Hvar er það?«
»Við stöðuvatn eitt, herra minn. Jeg man
ekki hvað það heitir. Jeg held nafnið byrji á S.«
»Saratoga-vatnið?« spurði Steele.
»Nei, ekki heitir það því nafni,« mælti þjónn-
inn hugsandi; því næst hrópaði hann alt í einu:
»Nú man jeg það; Superior-vatnið — Efra
vatn heitir það.«
»Hamingjan góða,« hrópaði Steele, sem ekki
gat að sjer g'ert að brosa. »Pað er tæplega
hægt að segja, að það sje rjett hjá New York.
Getið þjer sagt mjer, hvort húsið er Canada
megin eða Bandaríkja megin vatnsins.
»Nei, það get jeg ekki herra, en jeg veit,
að það er Míchigan megin.«
*Jæja, þá veit jeg nóg. jeg get giskað á
hitt.«
»J?, herra. Hennar náð —■ jeg bið afsök-
unar — ungfrú Berrington á, að því er mjer
er sagt, stóit herrasetur, mörg þúsund dag-
siátfur lands, skógivaxið; er húsið fult þjón-
ustufólks — en hennar náð — ungfrú Berring-
ton, tekur eigi á mófi neinum. Jafnvel eigi
þótt þjer hefðuð brjef frá konginum í Eng-
landi.«
»Hún er víst mjög einræn ?«
»Já, herra.«
Steele þakkaði manninum og-fór leiðar sinn-.
ar heim á gistihús sitt, ákveðinn í að láta
Berrington og Nicholson geca eins og þeim
gott þæíti. Hann áleit gagnslaust að semja
frekar við þessa menn og fór að brjóta heilann
um, að koma öllum peningum sínum í ensk
ríkisskuIdabrjef, þótt rentan væri lág af þeim
frægu brjefum. Hann ta’di það nokkurnveginn
víst, að enska stjórnin væri eigi undir handar-
jaðri og áhrifum Berringtons fjelagsins, en aðra
grein mannlegrar starfsemi taldi hann eigi
örugga.
Regar hann kom heim á gistihúsið, fann
hann símskeyti, sem beið hans. Var það frá
Philip Manson og hljóðaði þannig:
»Óskið mjer til hamingju. Er nýskeð orð-
inn forstjóri »Wheat Belt« fjelagsins. Verð að
sjí yður strax. Ef þjer getið eigi komið hing-
að, þá símið, og jeg kem strax til New York.«
»Guði sje lof,« hrópaði Steele og rjetti úr
sjer; hvarf óttasvipurinn af andliti hans eins og
dögg fyrir sólu.
»Einmitt þegar jeg veit eigi hvað gera skal,
kemur frelsið. Jeg skal veðja, að Manson ætl-
ar að bj.óða mjer stöðu sem aðstoðarforstjóra. Jeg
tek boðinu og hækka flutningsgjöld á -sápu, ef
Manson leyfir.«
Hann gteip simskeytaeyðublað og sendi eftir-
farandi skeyti:
»Óska hjartanlega til hamingju. Rjettur mað-
ur á rjettum stað. Pjer þurtið eigi að koma
til New York, því að jeg fer heim i kvöld.«
Áður en 2 dagar voru liðnir, sat Joha Steele
18*