Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 70

148
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
vatninu. Á rúrainu voru kjólföt og alt, er með
þurfti.
»Drottinn minn dýri,« mælti Steeíe »hafið
þjer fataverslun hjer í frumskóginum ?«
»Neí, herra minn. En við erum sænrilega
vel byrg af fötum, og ef þjer þurfið að fá yð-
ur kliptan og rakaðan — «
»Hvað? Er hjer einnig rakari? Guði sje
lof!«
»Já, herra minn, jeg hefi áður verið þjónn
hjá Sir Grundy Whicomte í enska hernum, og
þar gera þeir mikla kröfu.«
»Getið þjer þá rakað mig og kl'pt?«
»Já.«
»Já, þá verð jeg að segja, að þjer eruð
hreinn engill, Fletcher, þótt þjer eigi lítið þann-
ig út. Jeg vil láta raka alt nema yfirskeggið
og ef þjer viljið ræsta mig til eins og enskan
hershöfðingja, þá á jeg enga frekari ósk í þessu
Iífi.«
»Alveg rjett, herra minn,« mælti Fletcher.
Regar verkinu var lokið og Steele sá sig í
speglinum, stakk hann í Ieiðslu hendinni í vas-
ann, en kom tómhentur aftur. Fletcher horfði
á hann með aðdáun.
»Jeg hefi ekkert á mjer, en jeg skal ekki
gleyma yður, Fletcher, og þjer skuluð engu
tapa á biðinni.«
»Gott, jeg held jeg muni nú eftir yður og
verð að viðurkenna, að jeg skulda yður. Þar
sem hennar náð, jeg meina ungfrú Berrington,
var svo óheppin að detta af baki og þjer vor-
uð við til að hjálpa henni, þá erum við öll
í þakklætisskuld við yður,«
»Petta er fallega mælt, Flefcher,«
XVII.
Pað hefir verið sagt margt Ijótt um nýtísku
samkvæmisföt karlmanna. í raun og veru eru
engin föt til, er klæða velvaxinn, ungan mann
betur. Pau eru aðeins svört og.hvít og laus
við alla knipplinga og annað skraut, er e n-
kendi búninga liðinna alda, og gerði þá líka
fötum, er fífl báru. Ekkert nema herklæði gera
manninn karlmannlegri, en þau verða eigi not
uð til slíks og þessa.
Pegar ungfrú Berrington gekk inn í borð-
stofuna og sá gest sinn standa við ofninn, þar
sem skíðlogaði í stórum brennikubbum, varð
hún andartak alveg forviða, en svo kom hreinn
aðdáunarsvipur á andlit henni.
»Hvað — hvað?« mælti hún stamandi. »Er
þetta virkilega hr. John Steele?«
»Pað er Steele Fletcter, ungfrú. Pjer hafið
tamið björninn og Fletcher dubbaði hann upp.
Pað er alt og sumt.«
»Jeg man, að þjer bönnuðuð mjer að tala
um föt við yður, en samt sem áður get jeg
eigi annað en hrósað happi yfir árangri starfs
okkar Fletcher’s.«
Steele hló og leiddi hana að sæti hennar
við borðsendann.
Ȓ bernsku las jeg einu sinni um yndislegt
land, þar sem konungsdóttir rjeði ríki, er var.
svo góð og blíð, að villimenn, er í rfki henn-
ar komu, urðu að siðuðum mönnum, en jeg
vissi ekki fyr en í dag, að hún væri til.«
í hinni þægilega takmörkuðu birtu við
borðið var andlit ungu stúlkunnar næstum fag-
urt. Hún hafði enga gimsteina, en jafnvel
hinn gagnrýnislausi, ungi maður gat ekki ann-
að sjeð, en að föt hennar væru úr dýru, góðu
efni, og að hún klæddi sig eftir nýjustu tísku.«
Miðdegiverðurinn var svo ágætur, að Steele
iðraðist eftir, að hafa minst á negramatsveininn
sinn. Silungur úr Efravatni er viðurkendur
fyrir gæði og vilhdýr Mchigan skóganna eru
eigi síður alkunn.
Enda þótt ungfrú Berrington drykki eigi
annað en kalt vatn, hafði Steele þó nóg fyrir
framan sig. Pað var því síst að undra, þótt
hann borðaði vel og væri í góðu skapi; talaði
hann af svo miklu fjöri, að unga stúlkan hlust-
aði undrandi og hrifin á hann og spurði sjálfa
sig, hvort hún hefði eigi haft meira gagn af
lífinu, hefði hún tekið þált i samkvæmislífinu.
Að miðdegisverðinum loknum sve paði ung-
frúin um sig sjali og spurði gest sinn, hvort
hann vildi eigi ganga með sjer út á svalirnar