Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 72

150
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Regar þernan hafði hjálpað henni til að hátta
og farið, opnaði Constance gluggann, kraup við
hann, studdi hönd undir kinn og var þannig
lengi. Loks andvarpaði hún og mælti:
«En hve veröldin er fögur, og þ5 hefi jeg
ekki tek ð eftir því fyr en í dag.«
Rví næst lokaði hún glugganum.*
Flelcher tilkynti Steele, að kaff ð væri drukk-
ið kl. 9 á morgnana og hann kom stundvís-
lega inu í borðstofuna næsta morgun. Kaffi-
ilmurinn var einkar þægilegur fyrir mann, er
kom úr bitru morgunloftinu og unga stúlkan,
sem sat við borðið, sneri sjer brosandi að
honum. Steele rjetti út hendina.«
»Hvernig líst yður á þelta?« mælti hann,
glaður eins og drengnr, sem hefir fengið skóla.
frí. >Petta eru fötin mín.«
»Hvað,« svaraði hún. »Hvernig eru þau
hingað komin ?«
»Jeg fór á fætur kl. 5, fór í tötrana mína,
fór heim og hughreysti blámanninn minn, sem
orðin var r.ærri hvítur af hræðslu yfir fjarveru
minni, fór í hin fötin og hjer er jeg.«
»Ef þjer hafið eigi góða lyst á morgunverð-
inum, skal jeg viðurkenna, að mafsveinninn
minn er lakari en yðar. Rví tókuð þjer ekki
hest?«
»Mjer datt það ekki í hug. Jeg fann ekki
til jarðar.«
»Komið þá til jarðarinnar aftur og fáið yður
pönnukökur. Viljið þjer te eða kaffi?«
»Auðvitað kaffi. Kaffibragðið er besta bragð,
sem jeg finn í mínum munni.«
Morgunverðurinn var enn skemtilegri en
miðdegisverðurinn hafði verið. Dagsbirtan
spilti eigi útsýninu.
Regar máltiðinni var lokið, stóð hún á fæt-
ur og mælti:
»Áður en þjer farið, vil jeg sýna yður bóka-
safnið mitt.«
Hann fylgdi henni inn í hið vistlega bókaher-
bergi, sem var r.æstum fult af bókum. Hjer
og hvar voru innskot í vegginn með leður-
klæddum hægindastólum. í miðju herbsrginu
var sfórt eikarþorð og hjá því staðnæmdist
unga stúlkan. Hann leit aðdáunaraugum kring-
um s:g.
»Jeg hefi aldrei haft mikinn tíma til lesturs
og jeg öfunda yður af herbergi þessu. Bóka-
safn mitt er mjög lítið og nær eingöngu bæk-
ur, sem rithöfundar, er jeg þekki, hafa gefið
mjer.«
»Rá ætla jeg að biðja yður að þiggja sýn-
ishorn af mjer. Pað hefir máske ekki mikið
bókmentalegt gildi, en það er stult bók og
greinileg.«
Hún lagði pappírsmiða á borðið fyrir fram-
an hann, og þegar hann leit á miöann, sá
hann, að það var ávísun á 10 miljónir dollara.
Hann leit brosandi á hana og hristi höfuðið.
»Kóngsdóttir, þetta er handa villimanninum,
ekki mjer. Villimaðurinn er dauður.«
»En munið, að þjer eruð erfingi hans «
»Nei, milli okkar er svo langt tímabil.
Munið eftir öldum þeim, sem milli okkar eiu,
og á 10 árum fyrnast allar kröfur.«
»Pjer verðið að þiggja hana. Jeg gef yður
aðeins það, sem þjer áltuð, eins og þjer rjetti-
lega sögðuð í gær. Rjer eigið peninga þessa,
en ekki jeg.«
Unga stúlkan talaði af miklum ákafa.
Hann tók ávísunina.
»Það er rjett,« mælti hann brosandi, en
hann brosti enn meir, er hann hægt og ákveð-
ið reif undirskriftina frá ávísuninni og stakk
henni í vasabók sína.«
»Gefið mjer þá von, að þetta megi vera
farmiði minn til Paradísar og þjer gleðjið mig,
ungfrú Berrington. Pjer kölluðuð mig lyddu í
gær, og það var satt. Jeg var það, en jeg
voua, að jeg sje það ekki iengur. Jeg er ung-
ur og hæfilega metnaðargjarn. Jeg hefi tímann
fyrir mjer. Jeg ætla að byrja aftur, þar sem
jeg byrjaði fyrir 6 árum. Jeg þarf ekki pen-
inga yðar,«
»Jeg skal skrifa aðra ávísun. — Pjer verðið
að þ'ggja hana.«
»Pað vogið þjer ekki «
»Hvers vegna ?«
»Af því að jeg er gestur yðar og jeg banng