Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 74

152
NVJAR KVÖLDVÓKUR.
sem í mínu valdi stendur, til að hafa ofan af
fyrir mjer á heiðarlegan hátt, en alt hefir mis-
hepnast. Óheiðarlega atvinnu ætla jeg ekki að
reyna. Jeg á enga fjölskyldu eða ættingja,
sem munu syrgja mig,«
Hvers vegna eða af hverju hann lenti ein-
mitt í þessum biðsal í dag, hinn 26. maí,
milli kl. 10-11 fyrir hádegi, hafði hann enga
hugmynd um, en úr því að hann var nú einu
sinni hingað kominn, gat hann alveg eins vel
látið þennan sorgarleik fara hjer fram. Ressi
staður var í rauninni alveg eins góður — eða
eiginlega öllu heldur alveg eins vitlaus — eins
og hver annar.
Hann leit í kringum sig í biðsalnum.
í einu horninu sat gamall maður og las.
Við hliðina á honum var bókahlaði, sem hann
leit öðruhvoru í, en fór svo strax að lesa aftur
í bókinni, sem hann hjelt á.
Á bekknum rjett hjá honum sálu ung hjón
með barn sitt. Voru þau í sjöunda himni
yfir sælu sinni og litla barninu sínu.
Dálítið lengra í burtu sat gömul kona og
hjer og þar ungar stúlkur og e:nn eða tveir
umboðssalar, sem helst Ieit út fyrir, að hefðu
í misgripum doftið niður í þennan biðsal í út-
hverfi borgarinnar;
Var það nú e'ginlega ekki glæpur, að hræða
allar þessar manneskjur með skammbyssuskoti?
Hann gat alveg eins stytt sjer aldur í ein-
hverju skúmaskoti, þar sem hann þurfti ekki
að gera annað fólk frávita af hræðslu.
Hann tók peningapyngju sína upp úr vasa
sínum og taldi enn einu sinni það, sem í henni
var, enda þólt hann vissi svo mætavel, að
hvernig sem hann sneri henni og hvolfdi, gat
hann ekki fengið meira úr henni en 85 cent,
en það var meira en nóg til þess, að hann
gat keypt sjer far dálílinn spöl út á landið.
Hann gekk þangað, sem farmiðarnir voru
seldir og keypti sjer farseðil til brautarstöðvar,
sem lá kippkorn burtu.
Regar þangað var komið, flýlti hann sjer
gegnum litla þorpið til þess eins fljótt og unt
væri að komast út í sveitina. Pað var. um að
gera að finna hentugan stað til að framkvæma
verkið á áður en klukkan yrði 12, og það var
nú ekki svo afarlangt þangað til. Hann heyrði
einmitt rjett í þessu kirkjuklukku slá fjórðung
stundar. yfir ellefu.
Er hann hafði gengið dálítinn spöl, kom
hann að háum og bröttum ás, og enda þótt
hann sæi hið spaugilega — eða máske öllu
heldur hið sorglega spaugilega — við þetta,
gat hann ekki að þvf gert, að honum var for-
vitni á að vita, hvað hann mundi sjá hinum
megin við ásinu.
»Eins og það komi mjer annars nokkuð
við,« hugsaði hann með sjálfum sjer. »Eftir
tæpan klukkutíma er jeg ekki lengur til. Hvað
kemur mjer það þá eiginlega við, hvað hinum
megin er við ásinn?«
Þrátt fyrir þetta, gekk hann þó upp ásinn,
og þegar hann kom upp á brúnina, sá hann,
að fyrir neðan ásinn hinum megin var stór
garður. Höllina eða búgarðinn, sem garðurinn
heyrði til, gat hann ekki komið auga á, en
sjálfsagt skygðu trje á hana.
Rjett fyrir utan garðinn var stór hringmynd-
uð ílöt og á henni var mjög fagur gosbrunn-
ur. Hópur af fólki stóð hjá gosbrunninum
og horfði á nokkrar persónur, sem gengu
fram og aftur um tlötunina fyrir framan kvik-
myndavjel, sem stóð á háum trjefæti.
John Graín gekk niður ásinn og nálgaðist
fólkið við gosbrunninn.
Á bekk einum sat ungur maður og ung
stúlka klædd í útlendan kvenbúning. Kvik-
myndavjelinni var beint að þessum bekk og
áttu þau auðsjáanlega að fara að leika ástar-
æfinlýri.* •
»Hvað er verið að leika?« spurði Grain
unga stúlku, sem hann af hendingu stóð við
hliðina á.
»Jeg veit það ekki,« svaraði unga stúlkan.
»Jeg leik ekki í þessu leikriti, og leikritin eru
svo oft skírð upp, að ekki er til neins að
reyna að muna öll nöfnin. En í raun og veru
leikum við alvel eins vel, þó að við vitum