Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 76

154
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
bak við mannþyip:nguna, getum við næstum
komist þangað, sem leikstjórinn stendur.*
Leikurinn var í fullum gangi, þegar þau
komu þangað. Sorglega útlítandi ungur maður
sat á bekknum og gerði ýmsar hreyfingar, líkt
og vjelbrúða, með höndum og fótum.
»Hættið!« hrópaði leikstjórinn í örvæntingu.
»Retta er ógurlegt. Getið þjer ekki skilið bet-
ur hlutverk yðar, er mjer ómögulegt að nota
yður. Maður, sem ætlar að ,fara að skjóta
sjálfan sig, spriklar ekki svona með öllum öng-
um. Er það aðeins á þennan eina hátt, sem
þjer getið látið eymd yðar í Ijós ? Látið þjer
mig nú sýna yður, hvernig þjer eigið að gera
þetta. En takið þjer nú vel eftir og reynið
svo að gera eins.«
Leikstjórinn Ijet sig falla niður á bekkinn,
hallaði sjer áfram og byrgði andlitið í höndum
sjer.
Rannig’sat hann um stund. Svo stóð hann
upp og leit ílóttalega I kringum sig, fjell
því næst á hnje og fórnaði höndun til himins.
Hann stakk því næst hendinni í vasa sinn
og athugaði lengi og gaumgæfilega ímyndaða
skammbyssu, sém hann hefði tekið úr vasa
sínum.
Svo gerði hann snarpa hreyfingu og stóð
skyndilega upp.
»Svona eða líkt þessu á það að vera,« mælti
hann og sneri sjer að unga manninum, sem
hafði staðið og glápt á þetta með opinn munn-
inn. »Og ef þjer haldið, að þjer getið ekki
leikið hlutverkið, þá er best að þjer segið fiá
því strax.«
Ungi maðurinn var alveg ringlaður, en setti
sig þó aítur á bekkinn og gerði tilraunir til
að líkja eftir leikstjóranum hinar þreytulegu og
þungu hreyfingar hans, en eftir því sem hann
reyndi oftar, urðu þær fráleitari og auðvltað
bættu hinar háðs'egu athugasemdir leikstjórans
ekki úr skák. Allur hans leikur var hreinasta
háðung.
»Ráð er alveg vonlaust,« hrópaði leikstjór-
inn, þegar ungi maðurinn gerði fjórðu tilraun
ina. »Ef enginn ér hjer nærstaddur, sem treystir
sjer til að taka að sjer hlutverkið, verðum vjð
að hætta í dag, því að þetta er alveg ómögu-
legt. Heyrið þjer, Baker,« mælti hann og
sneri sjer að myndtökumanninum, »er nokkur
þarna, sem við getum notað?«
»Eigum við ekki heldur að taka okkur mið-
degíshvíld nú,« mælti Baker. »Klukkan er að
verða tólf. Við getum þá talað um þetta
meðan við borðum morgunverð.*
»Mikil fjárans vandræði voru það, að við
gátum ekki lokið við þetta vegna þessa bögu-
bósa,« mælti leikstjórinn óþolinmóðlega. »Nu
er birtan einmitt svo ágæt.«
»Ef þjer haldið að þjer getið notað mig,
þá er jeg fús til að reyna það.«
Leikstjórinn leit hvast á hirm unga mann í
gats'itnu, gráu fötunum, sem stóð fyrir framan
hann e'ns og hann hefði komið upp úr jörð-
inni.
»Hver eruð þjer?«
»Af tilviljun áhorfandi.«
»Hafið þjer leikið i kvikmynd fyi ?«
»Ne-i — — en jeg tók vel eftir þvi, hvern-
ig þjer viljið að þetta sje gert.«
»Ágætt. Verra en það var gelur það ekki
orðið, og ef þjer haldið að þjer getið það, vil
jeg gjarnan reyna yður. Rjer vinnið yður þó
undir öllum kringumslæðum inn fimm dollara,
enda þótt jeg verði að láta yður hætta eftir
fyrstu æfinguna.*
John Grain brosti við hugsunina um, hversu
lítið gagn hann mundi hafa af þessum fmm
do'Iurum, en hann sagði ekki neitt.
Hann horfði um öxl sjer eftir s'úlkunni með
gullhárið. Hún stóð kyr á sama stað. sem
hann hafði skilið við hana, og kinkaði bros-
andi kolli til hans.
Svo gekk hann að bekknum og byrjaði.
Hann kunni ekki orðin, sem tílheyrðu hlutverk-
inu, en þau orð, sem áttu við ástandið, komu
óðara fram á varir hans, og eftir því sem
leið á leikinn, varð hann meir og meir gagn-
tekinn af leik sínum og fann til undarlegrar
gleðitilfinningar í hvert skifti, sem leikstjórinn
kinkaði kolli til hans, þótt hann á næsta augna-