Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 84

162
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
áreiðanlega ekkert, sem hægt er að gera fyrir
hið ógæfusama skip. »Huron« er að minsta
kosti eina hálmstráið. — Og við hjerna um
borð í »Luxor« getum ekki gert hið allra
minsta.c
»Petta er ekki rjelt, Anthony. Við getum
gert mikið og við ætlum að gera það.«
Það var presturinn, sem talaði, og rödd hans,
sem venjulega var svo blið og mild, hljómaði
nú sem þrumuraust.
»Við getum sett alla okkar von á einn,
sem er máttugri en allar vjelar og öll loftskeyti,«
hjelt hann áfram. »Ef hugsanir manns yðar
hafa getað vakið yður,« hann sneri sjer að hinni
ungu konu, »og það hefir eflaust verið svo —
maður yðar hefir hugsað svo sterkt og ákveðið
til yðar á þessari neyðatstundu, að hugsanir
hans hafa náð yður — og ef að það hefir
skeð, getum við þá ekki öll, sem erum hjer
um borð á »Luxor«, með hugsanaflutningi
vakið loftskeytamanninn á »Huron«, ef við
biðjum með allri okkar sál — og biðjum guð
almáttugan um að hjálpa okkur til þess?«
Anthony Kerlf leit með aðdáun á vin sinn.
»Jeg vildi gefa aleigu mína til að hafa trúar-
vissu þína, Austin,« sagði hann. »Hún getur
í sannleika flutt fjöll.«
»Rað, sem nú vaiðar mestu, er að geta
vakið loftskeytamanninn á »Huron«,« sagði
síra Austin, »og það mun okkur áreiðanlega
takast — okkur verður að takast það — ef
við trúum því.«
Fólkið þyrpt'st i kring um hann og hópur-
inn varð stærii og stærri. Presturinn sneri sjer
að því og íór að tala til þess með þeirri
mælsku og andagift, sem hafði hjálpað honum
til að frelsa svo margar sálir.
Jeg laumaðist hljóðlega í burtu. Mig lang-
aði til að vita, hvað gerðist í loftskeytaklefan-
um. Prófessor Kerff gekk með mjer þangað.
Loftskeytamaðurinn sat á sama stað og áður
með heyrnartólin við eyrun og með sama von-
leysissvipinn á andlitinu. Yfirmaðurinn sagði
okkur, að síðan við fórum þaðan, hefði Craig
haft samband í fleiri mínútur við starfsbróður
sinn á »Alexsndríu«, og hann hefði sagt, að
nú leldu þeir vísl, að öll von væri úti. Nú
hefði hann í fleiri klukkustundir kallað á »Hur-
on«, en árangurslaust, svo að þótt hann hjeldi
áfram með það, þá væri það aðeins til að gera
skyldu sína til síðustu stundar, enda þótt hann
vissi, að það bæri engan árangur. Niðri í
vjelarúminu, sagði yfirmaðurinn ennfremur, væri
unnið eins og unt væri, enda þótt allir vissu,
að fyrir ofan þá brynni þilfarið.
Það var dauðaþögn í hinum Iitla klefa.
En ait í einu barst inn til okkar hljómur, sem
við i fyrstu ekki gátum áttað okkur á, en brátt
þektum við tónana og heyrðum, að það var
sálmur, sem um ailan heim er sunginn til þess
að biðja um vernd fyrir hættum á hafinu.
Og hann var sungin með slíkum hátíðleik
og hrifning, sem aðeins sjómannapresturinn síra
Anstin gat komið til leiðar.
Eftir fyrsta erindið var djúp þögn.
»Nú talar Austin aftur ti) þeirra,« sagði Kerff.
Craig, sem hafði setið álútur á stól sínum
fyrir framan viðtökutækin, rjetti alt í einu úr
sjer og fór að skrifa á blað, sem lá á borðinu
hjá honum.
»Það eru kveðjuorð frá faiþegunum á »Alex-
andríu* ti! vina og vandamanna þeirra,« sagði
Craig með tiírandi röddu, »þvíaðnú hafa þeir
mist alla von.«
Pað varð löng þögn. Loks ýtti loftskeyta-
maðurinn blaðinu til yfirmanns'ns til þess að
hann gæti lesið það, sem hann hafði skrifað.
»Kalla þeir slöðugt á »Huron« ?« spurði jeg.
Yfirmaðurinn svaraði ekki strax, en þegar
hann hafði lesið skeytin, sagði hann: »Nei,
þeir eru hættir nú. Það síðasta hjer er kveðja
td okkar frá starfsbróður Craigs á »Alexandríu«.
Haun segir, að kyndararnir geti ekki haldist
við lengur niðri í vjelarúminu og hafi þess
vegna yfirgefið það, en skipið getur rekið dá-
lítið enn þá áður en það sekkur, ef ekki — — «
»Ef ekki það kraftaverk skeður, að við get-
um náð í »Huron« hjeðan,« botnaði jeg setn-
inguna. »Er það ekki það, sem þjer meinið?«
Yfirmaðurinn kinkaði kolli. »Jú, það var