Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 86

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
einn'g svo að fara,« hjelt hann áfram, »því að
við sendum sálir okkar yfir hafið og Ijeium
þær stíga í bæn og söng til himins, til þess
að krafta.verkið gæti skeð, að loflskeytamaður-
inn á »Huron« vaknaði og gengi að starfa
sínum — — og svo skeði kraftaverkið.«
Craig og við hinir litum með lotningu á
prestinn og það var eins og hann væri sveip-
aður einhverjum dýrðarljóma.
Yfirmaðurinn hvíslaði einhverju að Oaig og
einu augnabliki sfðar brakaði h'nn blái neisti
aftur.
Regar búið var að senda skeytið, spurði jeg:
»Hvað var það, sem þjer spurðuð um nú?«
»Jeg spurði starfsbróður minn á »Huror.«,«
svaraði Craig, »hvað það hefði verið, sem
hefði vakið hann um miðja nótt og komið
honum til að fara upp í IoftskeytakIefann.«
>Og hverju svaraði hann ?«
»Hann sagðí, að hið sterka kaffi, sem hann
hefði drukkið áður en hann gekk til hvílu,
hefði haldið fyrir sjer vöku. Og þegar hann
var þannig búinn að liggja vakandi í kringum
tvær klukkustundir, hefði sjer dottið í hug, að
viðtökutækin væru ofurlítið í ólagi, og þótt
hann hefði sagt við sjálfan sig, að það gerði
nú í raun og veru ekkert til, hvort hann gerði
við þ.iu þá eða um morguninn, þá hefði verið
eins og einhver rödd hefði skipað sjer að gera
þetta strax og þess vegna hefði hann farið
upp í loftskeytaklefann og svo — já, hvern'g
svo fór, vitum við öll!« (Lausl. þýtt).

H u g r e k k i.
Alla sína æfi hafði Carstens fengið orð fyrir
að vera sjeður náungi. Hann heyrði til þess
flokks mannkynsins, sem maður getur búist við
öllu af, en þrátt fyrir það varð jeg mjög undr-
andi, þegar hann kynti mig fyrir konu sinni.
Carstens og jeg vorum skólabræður og ófríð-
leiki hans, bæði hvað andlits- og líkamsbygg-
ingu snerti, var baft að orðtaki meðal okkar
skólabræðra hans. Hann var hvorki kiðfættur
eða innbjúgur í hnjáliðum, en það var eins
og fæturnir hefðu verið settir öfugir á hann,
þannig, að vinstri fótur var þar, sem hægri
fótur virtist e!ga að vera, og hægri þar, sem
vinstri átti að vera og þar að auki mjög stutt-
ir, og f ta sú, sem hafði safnast á hann, var
ekki til að auka á fegurð hans.
Kona Carstens var einhver hin fríðasta kona,
sem maður gat augum litið. Hún var svo
fögur, að maður gat með sjálfum sjer næstum
áskakað skaparann fyrir að láta aðra eins feg-
urð verða löglega eign eins ófríðs og ólánlegs
manns og Carstens var. Og tnn þá varð mað-
ur meira undrandi, þegar maður sá, hversu
mikla ást og bliðu þess yndislega vera auð-
sýndi manni sínum.
>Hvað sjer hún eiginlega við hann — ?«
Þannig spurði hver annan, en það var stað-
reynd, að hún var ákaflega hrifin af manni
sínum. Hvers vegna og á hvern hátt þau náðu
saman, er ekki á allra vitorði, því að Carstens
var ekki fjölorður um það atriði.
En mjer hefir hann s?gt það. Og jeg ætla
að segja þá sögu hjer með hans eigin orðum,
eins og hann sagði mjer hana eitt vetrarkvöld,