Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 103

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
181
og mjólkurinnar úr kúnni. Rau voru þreytt og
áhyggjufull. Myrkrið og þögnin var eins og í
gröf. Rau gengu um eins og þögul í daufri
skímu ósandi grútar-lampans.
Lampanum varð að halda logandi dag og
nótt; sloknaði á honum, voru þau dæmd til
vonlausrar myrkur-setu, því að nú var hlóða-
eldurinn dauður.
Guðný færði kveikinn með skjálfandi hendi
upp í lampanefið á hverju kvöldi. Ljósið varð
að örlitlum rauðum neista, sem skýldi sjer í
blárri skel. Nú varð að spara Ijósmatimi. Hún
þorði naumast að sofa, vegna þess hún óttað-
ist, að ljósið kynni að deyja. Eitt lítið óhapp,
og hún var vonlaus og ráðalaus með börnin í
grafarmyikri.
Einn morgun sá hún, að baðstofuþakið var
að gefa sig. Eitt augnablik sat hún sem steini
lostinn á rúmstokknum; svo mundi hún alt f
einu eftir, að loftið í skemmunni var gert af
lausum borðum. Og nú átti hún annríkt við
að ná þeim niður, klúfa þau í renninga, og
gera úr þeim skáskífur undir sperrurnar í bað-
stofunni, sem farnar voru að bogna. Hún
þorði ekki að hugsa um, hversu djúpt bærinn
mundi vera grafinn í fönn, hún hafði heldur
ekki tima til þess.
Önnur þök fóru að gefa sig, hinar gildu
sperrur stóðu spentar eins og bogastrengur.
Pað var dauðinn, sem var að þrýsla á bæjar-
þökin, Hægt og fast var hann að leggja bæ-
inn samann með sinni þungu og helköldu
jökul-hendi.
En Guðný gafst ekki upp. Hún var viss
um, að Höskuldur væri á iífi, og svo framar-
lega, að nokkur lífsvon væri fyrir hana og
börnin, þá ætlaði hún sjer að frelsa þau og
sig. K'ndunum og kúnni mátli heldur ekki
gleyma, helst vildi hún geta bjargað öllu, bæði
lifandi og dauðu, svo framarlega að það stæði
í mannlegu valdi.
Erfiðleikarnir gerðu hana einbeitta og ákveðna.
Hún öðlaðist ráðsnild, sem hún ekki vissi, að
hún ætti. Hún reif alt loftið úr skemmunn',
og setti styttur og stoðir þar sem þeirra var
þörf. Hún var ait af á ferðinni, vakti yfir öllu
með altsjáandi auga. Hún svaf lítið, en þegar
hún unni sjer hvíldar, þá svaf hún svo fast,
að fremur líktist dauða en svefni.
Rað var komið aðfangadagskvöld. Guðný og
börnin sátu i fjósinu hjá kúnm'; það gerðu þau
til að hafa meiri fjelagsskap. Þar sungu þau
jólasálma og annað gott, alþýðuvísur og sein-
ast fóru þau með barnaþulur. Kýrin lá og
jórtraði; hún lagði snoppuna í kjöltu Guðnýjar
og Ijet hana kjassa sig, og alt í einu var kyrð-
in í fjósinu rofin af glymjandi kindajarmi. —
— — Regar þau gáfu kindunum seinm' gjöfina,
höfðu þau gleymt að loka fjárhúsinu, og nú
þrengdu kindurnar sjer inn í fjósið, snuðruðu
upp í básinn til kýrinnar, og sníktu eftir brauð-
bita hjá Guðnýju og börnunum.
Timinn leið og Guðný og Árni notuðu
hverja stund til að grafa sr.jógöngin; þau göng
voru þeim leiðin til lífsins. Tröppurnar voru
hnjeháar, þau tróðu þær harðar og ílatar.
Tröppurnar voru orðnar tíu. Göngin voru
komin hærra en bæjarburstin, samt sást engin
lýsing f skaflinum fyrir ofan þau. F*á sló þeirri
hugsun niður i huga Guðnýjar, að heimurinn
hefði eyðilagst þessa miklu stórhríðarnótt, ell-
efu dögum fyrir jól. Rá væri ekki til ónýtis
barist, — allar bygðir og bæir, og alt land,
væri sokkið í.drifhvítan snæ, og ef henni ein-
hverntíma auðnaðist að grafa göng upp á yfir-
borð snæsins, þá mætti ekki annað augum
hennar: Snæþakin mannlaus auðn. — Útdauð
jörð, — þar sem ekkert líf þrifist. —
En þessari hugsun rýmdi hún á burt úr huga
sjer og hún og Árni hjeldu áfram snjómokstr-
inum, litu eftir bæjarþökunum og settu stoðir
þar sem þeirra þurfti með.
Vatnið í læknum smáminkaði; seinast varð
það svo lítið, að fatan varð að standa stöðugt
undir bunusteininum; vatnið lak fram af hon-
um í dropatali.
Kindurnar urðu að gera sig ánægðar með
snjó og Guðný fór að reyna að gefa kúnni
snjó líka, en það vildi ekki ganga vel. Rað
kom fram á nyt kýrinnar, hún smá-þvarr. —