Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Síða 32

12
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Bryggjur og liafnarmannvirki lögðust saman í bendu.
kafbátsforingi í stríðinu og hlotið járnkrossinn
af fyrstu gráðu. Nú var hann svo bágstaddur,
að hann varð að sníkja leifarnar í hásetaklef-
anum, til að færa aðþrengdri fjölskyldu sinni.
Danirnir gátu ekki stillt sig um að vera að
minna hann á hrakfarir Þýzkalands, en hann
svaraði því einu, að eftir 10 ár myndu Danir
verða fegnir að fá að skila Suður-Jótlandi aftur.
Frá Hamborg var haldið til New York. Þar
þurftum við hásetarnir ekki að gera annað en
halda vörð í lestunum til að gæta þess, að
amerísk-ítölsku hafnarverkamennirnir stælu
ekki einhverju af farminum, sem var allskonar
stykkjavara. Þeir unnu mjög rösklega og not-
uðu járnkróka framan á höndunum, sem þeir
beittu mjög fimlega, ekki sízt til að opna kassa
og stinga á sig innihaldinu.
í New York var tekin ákvörðun um að senda
skipið til Japan og Kína. Fyrst var farið til
Philadelfíu til að losa þar afganginn af Þýzka-
landsfarminum, en síðan lá leiðin fram hjá
Vestur-Indíum til Kyrrahafsins gegnum Pana-
ma-skurðinn, þá norður með Mexico, fyrst til
San Francisco og síðan til ýmsra hafna í Ore-
gon, þar sem við hlóðum timbur til Japan. Margt
væri hægt að segja frá þeim löndum og þeim
nýjungum, sem fyrir augu bar í þessari ferð,
er vakti furðu og hrifni unglings, sem nýlega
var kominn norðan frá íslandi. En það er Jap-
an, sem ég ætla að segja frá í þetta skipti, og
bezt er að halda sér við efnið.
Þegar búið var að drepa timbri í hverja
smugu í lestunum, var timbri hlaðið á þilfarið
í tuttugu feta háa stafla, og þannig dúðaðir
lögðum við af stað út á Kyrrakafið. Það bar þó
illa nafn með rentu í þetta skipti, því ég man
ekki eftir, að það væri kyrrt einn einasta dag
meðan við vorum á vesturleiðinni, og má vera,
að það hafi verið af því, að við tókum stóran
sveig norður á bóginn.
Við vorum búnir að frétta af hinum hræði-
legu jarðskjálftum í Japan og biðum með eftir-
væntingu eftir að sjá þessi býsn.
Japan er nokkurs konar Bretland Austur-
landa, og hefir svipaða aðstöðu þar austur frá
og Bretar hafa hér í álfu, og eins og þeir eru
Japanir mikil fiskveiða- og siglingaþjóð. Japan
samanstendur af stóru eyjunum Nippon, Shi-
koku, Kiushiu, Hokkaido, til samans 148,756 fer-
mílur, og hafði 1923 sem næst 56 milljónir íbúa,
eða svipað þéttbýli og í Bretlandi, og þó öllu
meira, vegna þess hve mikið er af fjöllum í Jap-
an og öðru óaðgengilegu landrými. Fólksaukn-
ingin er um % milljón á ári.
Þegar ég sá Japan rísa úr hafi, minnti það
mig óneitanlega mikið á ísland. Skóglausar,
vogskornar strendur með eyjum og sundum,
djúpir dalirnir og snævi þakin fjöllin. En þeg-
ar nær dró, og ég sá fólkið, sem byggir þetta
land, fann ég, að með því eigum við ekki mikið
sameiginlegt. Það er ekki aðeins útlit þess, fatn-
aður og siðir, sem frábrugðið er okkar venjum,
heldur finnur maður eitthvað óaðlaðandi í svip
þess og látbragði, jafnvel líka þegar það virðist
vilja gera allt til að þóknast manni. Maður verð-
ur þess fljótlega var, að frá því stendur einhver
gustur til hvítra manna. Það er vitanlega ekki
alveg að orsakalausu. Japanir eru ákaflega
metnaðargjarnir og eiga bágt með að þola lítils-
virðingu. Þeir gleyma því seint, að meðan Ev-
rópuríkin voru að mótmæla Shimonoseki friðar-
samningunum, þar sem Japanir áttu að fá Port
Arthur af Kínverjum, þá voru þau sjálf að
brugga Kínverjum launráð og sýndu nokkru
seinna sitt sanna innræti og óvirðingu fyrir
sameinuðu Kínaveldi, með því að hrifsa undir
sig sinn partinn hvert. Rússar tóku Port Art-
hur, Bretar tóku Wei-Hai-Wei, Þjóðverjar tóku
Kiauchau og Frakkar Kwang-Chow-Wan.
Japanir voru um þetta leyti ofsareiðir vegna
þess, að þeim hafði verið meinað að taka sér
bólfestu í Bandaríkjunum og Ástralíu. Meðan
við vorum staddir í Yokohama, frömdu þrír