Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Síða 39

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
19
kvæmasta ráðstöfun, sem ríkisvaldið getur gert.
Því ekki að leggja sparifé þjóðarinnar í þann
bankann, sem gefur hæsta vextina.
0g enn er ein ástæðan, sem skiptir máli: Út-
vegsmenn greiða nú stærstu fúlgurnar með
stríðsgróðaskattinum í ríkissjóð. Ég tel vafa-
lítið, að þeir myndu fúsari til fórnanna, ef
þeir vissu, að framlög þeirra kæmu aftur beint
eða óbeint útveginum til styrktar, ef með þarf.
Fiskveiðasjóður er ríkisstofnun, ætlaður til
stuðnings smáskipaútveginum. Hann lánar fé
með lágum vöxtum og vægum greiðsluskilmál-
um. Því ekki að leggja nú til hans svo sem 10
milljónir af umframtekjum ríkissjóðs síðast-
liðið ár. Með þeirri viðbót væri Fiskveiðasjóði
gert kleift að styðja að varanlegri aukningu
vélbátaflotans, og jafnvel einnig stærri veiði-
skipa, að einhverju leyti.
Það er ekki ósennilegt, að verðbæta eða verð-
jafna þurfi einstöku sjávarafurðir eftir stríð,
til þess að veiði, með sölu á erlendum markaði
fyrir augum, geti svarað kostnaði. Má þar til
nefna niðursuðu og freðfiskafurðir. Kæmi verð-
jöfnunin þá fram sem greiðsla vinnulauna í
landi eða einskonar atvinnbótafé.
Þetta hefir nú verið gert í stórum stíl við
landbúnaðarframleiðslu undanfarin ár, og eru
þeir ekki all fáir, sem telja sig mikla menn af
slíkum ráðstöfunum. Er það þá nokkur goðgá,
þótt gripið yrði til svipaðra ráðstafana fyrir
sjávarútveginn? En þó er hér nokkur aðstöðu-
munur. Ef sjávarútvegurinn skyldi þurfa slíkr-
ar aðstoðar eftir stríðið á meðan jafnvægi er
að komast á um verðlag, þá verður hann í
rauninni óbeint sjálfur að sj^sér fyrir sjóði
til þeirra hluta, því að ekki er í annað hús að
venda.
Ég teldi nokkrum hluta stríðsgróðaskattsins
ekki betur til annara hluta varið en varasjóðs-
myndunar í þessu augnamiði. Til hans ætti vit-
anlega ekki að taka nema brýn nauðsyn sé til.
Það er vitanlega í mörg horn að líta nú eins
og áður, en það verður að teljast fullkomið
ábyrgðarleysi hjá stjórnarvöldum landsins, sé
nú ekki ráðstafað þannig afgangstekjum sjáv-.
arútvegsins, að honum megi að gagni koma til
öryggis eftir stríð. Bresti sú máttarstoð þjóð-
félagsins, fara aðrar á eftir.
Það er fengin reynsla fyrir því, að vegni út-
veginum vel, þá vegnar öðrum atvinnugreinum
þjóðarinnar einnig vel. Því miður er ekki hægt
að segja að þetta sé gagnkvæmt. Lesið atvinnu-
sögu þjóðarinnar síðustu tólf árin, og þið munuð
sannfærast um þetta.
Ég er ekki í neinum vafa um, hvað er efst í
hugum sjómanna og útvegsmanna, sem í dag
gleðjast yfir unnum afrekum líðandi árs og
minnast erfiðleikanna, sem yfirstíga þurfti.
Efst í huga þeirra er óskin um það, að stjórnar-
völdum þjóðarinnar yfirsjáist nú ekki, eins og
svo oft áður, í afstöðu sinni til útvegsins.
Þessi nýbreytni sjómannastéttarinnar, að
halda sameiginlegan minningar- og gleðidag
einu sinni ár ári, hefir verið tekið með eins-
dæmum vel um allt land. Fjölgar með hverju
ári þeim byggðarlögum, sem halda Sjómanna-
dag. Það er bezta sönnunin fyrir því, hve mikil
ítök sjómennirnir eiga meðal fólksins. Allur
sá fjöldi, sem hyllir sjómennina í dag, bergmál-
ar áðurnefndar óskir þeirra.
Aukið öryggi og efling sjávarútvegsins í
landinu er varanlegasta og sjálfsagðasta ráð-
stöfunin, sem gerð er í atvinnumálum.
.heim á rnorgun
Vetstu bai, ab þti varst að /á uppáhalds
llaðio þitt
SJÓHANNABLA Ð/Ð
VÍKiNG