Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Qupperneq 49

SJ ÓM ANN AD AGSBLAÐIÐ
RáðhúsiS í Durban.
eins og áður er sagt, hafnarborgin Lorenco Mar-
ques í portúgölsku Austur-Afríku. Borgin stend-
ur við svonefndan Delego-flóa, gegnt suðurodda
eyjarinnar Madagaskar. Þarna var kastað akk-
erum út á firðinum, en aldrei lagst upp að
bryggju, og var leifum farmsins, þ. e. hinum
notuðu fataræflum, skipað þarna í land á bát-
um og prömmum.
Þótt ekki væri legið við bryggju þarna, fengu
þó allir landleyfi á hverju kvöldi, að lokinni
vinnu. Farið var í land í skipsbátnum. Þótt ann-
ríkið væri mikið um borð, þar sem nú var byrj-
að að mála eftir allan þvottinn, voru þó tveir
hásetar teknir frá vinnu, til þess að flytja skips-
menn milli skips og lands. Byrjuðu þessir flutn-
ingar kl. 5, þegar vinna hætti, en síðasti bátur
fór frá landi kl. 11,30. Væri einhver þá enn ekki
kominn niðdr í flæðarmál, varð hann að hírast
í landi yfir nóttina.
Þótt fólkið, sem fyrir augun bar í löndum
Breta og Búa, virtist ærið sundurleit hjörð að
ytra útliti, versnaði þó um allan helming, þegar
hingað kom. 1 þessari portúgölsku nýlendu í
Lorenco Marques virtust samankomin allra
þjóða kvikindi, ef leyfilegt er að nota þau orð
um mennska menn, sem uppréttir ganga að
nafninu til. Hér var það, sem athygli mín beind-
ist sérstaklega að hinum innfæddu Búskmanna-
eða Hottentotta-stúlkum, og ég hlýt að segja
eins og er, að mér fannst þær hinar ólagleg-
ustu, bæði að vaxtarlagi og að því er andlits-
fall snerti. Höfuðið er stórt, ennið lágt, nefið
söðulbakað, nasirnar flæstar, kinnbeinin há,
29
munnurinn framstandandi, varirnar þykkar og
munnvíddin hin furðulegasta, sem bezt kom i
ljós, þegar bros færðist yfir andlitið. Margar
þessara stúlkna voru með hringi eða lokka í
eyrum og nokkrar báru hring í miðnesi. Þegar
við þetta bætist langur og luralegur efri búk-
ur, sem borinn er uppi af veimiltítulegum spóa-
fótum, þá fer myndin af þessum meyjum að
verða býsna leiðinleg, en sönn er hún samt og
það er fyrir mestu. Manni, sem kominn var
norðan frá íslandi, hlaut að detta í hug í sam-
bandi við þær sagan af „Kolrössu krókríðandi“.
Þegar búið var að losa farminn úr skipinu,
var tekið til við að hreinsa lestar, og þegar því
var lokið, var haldið áfram við að mála skipið
ofan þilja. Allt skyldi málast, siglur, reykháf-
ur, reiði, vindur, stjórnpallur og allar yfirbygg-
ingar, þilför og lestarop. Auk þess þurfti að
mála allt skipið utanborðs, ef vel átti að vera.
Fyrsti stýrimaður bölsótaðist sífellt, stund-
um með kjassi og fleðulátum, en stundum með
eftirrekstri og skömmum, en vann jafnframt
alltaf sjálfur eins og berserkur. „Hinn hræði-
legi Svíi frá Alaska“ kom þarna hvergi nærri,
því að hann hafði það verk á hendi að gæta
skipsins á daginn til jafns við 3. stýrimann.
Sólarhiti var þarna allmikill um miðjan daginn,
því að staðurinn var svo nálægt miðjarðarbaug.
Hitann gat ég að vísu vel þolað, en hinu kunni
ég ver, að sólin hafðist við allan daginn á hinni
norðlægu hvelfingu himinsins.
Þarna lágum við fyrir akkerum í tvo mán-
Væntanlegur negrahöfðingi.